Ziekenhuis, Tentamens en kleine feestjes

Hallo lieve mensen,

Na bijna drie maanden Cairo was ik behoorlijk trots op mijn lichaam. Zo’n smerige, stoffige stad. Met bergen afval, eettentjes waar Rob van de Smaakpolitie nog niet dood gevonden zou willen worden, enge beestjes, etc., etc. (je wilt het allemaal niet weten…) en ik was nog niet ziek geworden! Ik had helaas te vroeg gejuicht. Daags na terugkeer uit Luxor kreeg ik ineens allemaal bultjes op mijn armen, benen en gezicht. Het jeukte zo erg dat ik er niet van kon slapen. Maandag heb ik aan het instituut gevraagd of ze een dokter voor me wilden bellen. Ik kon terecht in het Anglo-Amerikaanse ziekenhuis, ‘upperclass’. Bij binnenkomst moest ik in een drukke wachtruimte gaan zitten en mijn naam op een briefje schrijven. Op een gegeven moment werd ik opgeroepen om naar dokter Rafla te gaan. In een klein kantoortje zat een gladde dokter. Op de muur hingen allemaal plakkaten; ‘Doctor K. Rafla, Plastische Chirurgie (blablabla)’. ‘Zo, Anouk. Heb je een relatie?’ zei hij terwijl hij met een zichtbare eigendunk over zijn bureau hing. ‘Waar heb je last van?’ Ik liet mijn arm met bultjes zien. Hij keek er met een schuin oog naar en deed toen een bril met een vergrootglaasje op. Hij bekeek mijn arm nog een keer en keek toen naar mijn hand. ‘Anouk, je handen zijn zo droog. Het is mijn plicht als plastisch chirurg om hier iets over te zeggen. Je bent nog jong! Je moet je handen beter hydrateren. Tja, die bultjes zijn waarschijnlijk van een insect die zich in al je kleding en lakens heeft genesteld en is meegekomen uit Luxor. Je moet alles wassen en je krijgt 2 soorten pillen tegen de jeuk. Binnen een paar dagen is het over. 200 pond graag.’

Zaterdag was de jeuk en uitslag echter nog helemaal niet afgenomen. Ik besloot weer naar het ziekenhuis te gaan. Ramy, een Egyptische vriend, ging deze keer gelukkig mee en bracht me met zijn auto, zodat ik niet alleen hoefde te gaan. We hadden de avond hiervoor namelijk met een aantal vrienden in het appartement boven het onze (van de Leidenaren) wat zitten drinken, waar hij was blijven logeren, dus hij was nog op Zamalek. Ditmaal vroeg ik naar een dermatoloog. Terwijl ik in de wachtkamer zat kwam dokter Rafla nog langs, strak in pak, met een ‘Botox’-tasje om zijn arm. ‘Zeg, heb ik jou niet al eerder behandeld?’ zei hij op vertwijfelde toon. Pfff…. De tweede dokter zat in een soort bezemkast waar een zware rooklucht hing. Het was een dikke, oude man met bretels. Op zijn kamer stond een kast met allemaal zooi en er lagen enge instrumenten. Hij was de helft van de tijd aan het bellen. Hij bekeek mijn arm. ‘Zo, Anouk, ben je getrouwd?’ Zei hij terwijl hij naar Ramy keek. Ik haastte me te zeggen dat ik verloofd was en mijn verloofde in Nederland woonde. ‘Dus je bent niet zwanger?’ ‘Nee…’ ‘Oké, dan ben je allergisch voor insecten’ zei hij na de bultjes bestudeerd te hebben. ‘Maar ik ben nog nooit allergisch geweest voor insecten’ zei ik. ‘Ja maar je bent allergisch voor insecten’ zei hij. Tegenspraak werd niet geduld. ‘Maar voor welke dan?’ ‘Voor insecten. Je krijgt een siroop, dagelijks 15 ml. Je krijgt nieuwe pillen. Je krijgt een zalf. Over tien dagen is het over.’ Zei de dikke dokter. ‘Oh ja, en om de jeuk tegen te gaan moet je de komende dagen geen melk drinken, geen kaas, aardbeien, bananen, abrikozen, etc. etc. of kunstmatige kleurstoffen eten. 200 pond alstublieft’. Ramy en ik schoten in de lach. We hadden net nog bij Mike ( in het appartement boven de onze) een dik ontbijt met eieren, melk en kaas gegeten… Inmiddels (na twee dagen) gaat het al een stukje beter, dus ik heb er goede moed in. En als het niet beter gaat, dan kan ik fijn een Nederlandse dokter raadplegen volgende week.

Op de ziekenhuisperikelen na was het wel een fijne week. Woensdag vonden (voor Svenja en mij) de laatste lessen plaats. De studenten van de andere universiteiten volgen een langer programma, van ongeveer twee semesters en hebben pas in mei tentamens. Woensdagavond hadden we een lezing (compleet in het Arabisch) over mensenrechten van iemand van de ‘6 april beweging’. Daarna heb ik op een ‘ahwa (koffiehuis) alvast afscheid genomen van een aantal medestudenten, aangezien velen nu een weekje weggaan (want voor hen is het vakantie…) en ik sommigen dus niet meer ga zien in Egypte. Gelukkig zijn er ook een aantal hele lieve vrienden nog wel in Cairo, waar ik deze laatste week nog veel plezier mee kan beleven, zoals Mike en Berdien. Met hen, Madeleine en Ramy zijn we na het koffiedrinken nog naar Heliopolis (een wijk) geweest om een lekkere nachtsnack te nemen. Donderdag zijn Svenja, Berdien, Momo, Madeleine, Nienke, Mike, Fatima en ik gaan winkelen in Khan al-Khalili (de ‘suq’/markt). Ik heb wat mooie souvenirs gekocht. Nu nog alles in de koffer krijgen, hoewel dat op zich wel moet lukken, want al mijn kleding is geruïneerd (geen idee hoe ik het voor elkaar krijg, maar in al mijn broeken zitten gaten, en in de t-shirts ook!) dus ik geef bijna alles straks weg denk ik.

Mike heeft het hele huis nu voor zich alleen (alle andere Leidenaren zijn vorige week vertrokken naar Aswan), dus ik ben deze week bijna elke avond samen gaan eten met hem, Berdien en Ramy (een goede vriend van de Leidenaren, waar ik ook mee naar Ain Sukhna was geweest). Ramy is namelijk nogal hyperactief; hij heeft altijd wel ideeën om wat te gaan doen. Afgelopen week heeft hij ons ook meegenomen naar een of andere bizar grote Shoppingmall waar we bij een Indiaas Restaurant hebben gegeten. Zo’n glinsterend, schoon, nieuw gebouw heb ik nog nooit gezien! Bizar. En het eten was best goed. Het was in zo’n voedselkwartier, waar je echt alle denkbare fastfoodketens op één verdieping hebt. Daarna zijn we naar een sapjesbar gegaan, waar ze echt alle sapjes ter wereld hadden. Zelfs Oreo-sap. Ik wist niet eens dat daar sap vanaf kwam ;-). Maar ik heb het wel genomen en het was lekker.

Verder is dit ook de week van de tentamens. Gisteren hadden Svenja en ik twee tentamens: literatuur en luistervaardigheid. Vandaag hadden we drie tentamens: Media-Arabisch, Schriftelijk Egyptisch en Mondeling Egyptisch. Voor het Mondeling hadden we slechts vage instructies doorgekregen. We moesten een presentatie voorbereiden, net zoals in de les (dat betekent: powerpoint en mét aantekeningen). Wat niet zo tof was, is dat een van de docenten vlak voor het tentamen vroeg ‘je weet toch wel dat je er geen aantekeningen bij mag houden hè?’ Dat had niemand ons van tevoren verteld… best wel slecht. Het ging redelijk volgens mij, maar Schriftelijk Egyptisch was echt verschrikkelijk. Je hoort Egyptisch ook gewoon niet te schrijven (vind ik). Van luistervaardigheid heb ik trouwens inmiddels te horen gekregen dat ik het tentamen gehaald heb! Dus dat is vast 1…

Om nog wat extra spanning op vandaag te zetten was vandaag de dag waarop we eigenlijk onze borg wilden innen (2000 pond, zo’n 250 euro). Helaas, Egypte. De huiseigenaar wil ons pas vrijdag onze borg teruggeven. Eigenlijk zelfs pas als we zaterdag weggaan, maar daar wilden wij het echt niet van laten afhangen. Dan zou zomaar ineens de bank gesloten kunnen zijn, de opa van de tante van hun neef overleden kunnen zijn of whatever. En dan moeten wij wel een vliegtuig halen. De makelaar is wel even bij ons langs geweest om de stand van de elektriciteitsmeter op te nemen. Dat moest natuurlijk wel precies kloppen en mocht zeker niet vergeten worden, en er moest ook nog wat geld bij opgeteld worden voor de komende 5 dagen, want als het op geld aankomt zijn ze hier ineens wel verassend stipt. Eigenlijk niet zo’n leuke dag vandaag, als ik het zo teruglees. Gelukkig maakte een drankje (‘snickers frappé’) bij de ‘Cilantro’s’ aan de Nijl (in de zon!) met Svenja, Mike en Berdien het gestress weer goed. En ook het uitzicht op een paar dagen vakantie (morgen laatste tentamen!) is verrukkelijk. Morgenavond wordt in ieder geval gezellig. Samen met een paar vrienden ga ik een klein feestje houden. Al lijkt het voor jullie, die mijn blog lezen, natuurlijk alsof ik niets anders doe dan dat;)

Ik hoop dat jullie in de volgende blog kunnen lezen dat ik al mijn tentamens gehaald heb, dat ik nog even flink heb kunnen bakken aan een Egyptisch strand en wellicht zelfs de borg teruggekregen heb. Anders wordt het in Nederland nog wat extra broodjes bakken bij de AH…

Heel veel liefs, en tot snel! Anouk