Kapper, weekend Ain Sukhna, discriminatie

Hallo lieve mensen,
De afgelopen dagen is er weer veel gebeurd in Cairo. Ik zal beginnen bij vorige week, dat lijkt me wel zo logisch. Vorige week woensdag zijn we met een aantal studentes onder het zorgzame oog van Ferida, een docente aan het instituut, met z’n allen naar de kapper geweest. Ferida woont al jaren in Cairo, dus zij kon ons naar een goede kapsalon brengen. De kapsalon zit op Zamalek en was echt de sjiekste waar ik ooit geweest ben. Het was er enorm netjes, er liepen tientallen goed uitziende metromannen rond die je haar eerst gingen wassen en daarna knippen en tegelijkertijd kon je je nagels laten doen. Er liep voortdurend iemand rond met een bezempje om de haren op te vegen en op de achtergrond hingen grote televisies waar ‘modieuze’ creaties van veel te dure ontwerpers op getoond werden, begeleid door een hip muziekje. En dat alles voor een nobele prijs nog geen 15 euro. Daar kan Brainwash nog wat van leren. Mijn wilde bos haar werd met een mes te lijf gegaan door een metroboy en er is nu zo’n 5 centimeter af denk ik. Ik vond het wel een belevenis.

’s Avonds vond er een historisch moment plaats: ik heb mijn eerste rellen in Egypte gezien. Bij ons in de straat nota bene. Mike, Nienke, Svenja en ik waren net op weg naar een restaurantje op Zamalek toen we allemaal mensen zagen rennen en met glas zagen gooien naar elkaar (en stompen en slaan en schreeuwen en allemaal andere dingen die je met rellen doet). De eigenaar van een van mijn favoriete restaurantjes (‘Pizza Mia’) haastte zich om het tralies voor zijn ramen te doen. We werden tegengehouden door een aantal mannen die zeiden dat het te gevaarlijk was om door te lopen en dat we om moesten lopen. Toen we gingen omlopen renden de relschoppers ineens ook door die straat. Dus wij schrokken en we renden weer terug. Toen moesten we nog verder omlopen. Het schijnt dat het twee rivaliserende groepen studenten waren met een akkefietje. Op de terugweg van het restaurant was er niets meer aan de hand. De enige dingen die nog getuigden van de rellen waren de glasscherven op de weg.

De volgende dag zouden we eigenlijk een excursie hebben naar de ‘vuilniswijk’ van Cairo. Helaas ging dat niet door en wordt deze excursie verplaatst naar volgende week donderdag (en dan kan ik niet gaan, want dan ga ik naar Luxor – maar straks meer over dat). Echter, een paar dagen eerder hadden vrienden uit Leiden gevraagd of Berdien en ik met hen en hun twee Egyptische vrienden Ramy en Rafiq meegingen naar Ain Sukhna. Ain Sukhna is een badplaats/streek op ongeveer 2 uur rijden van Cairo. Veel Caireense families hebben hier een appartementje om in de weekenden Cairo te kunnen ontvluchten. Omdat de excursie niet doorging konden we al eerder vertrekken. Ramy en Rafiq hebben allebei een auto en ik zat op de heenweg bij Ramy. We hadden boeiende gesprekken over onder andere het geloof. Ramy en Rafiq zijn allebei christelijk, en hebben daardoor weer een andere kijk op omgang en verhoudingen tussen mannen en vrouwen. Een kijk die ik wel even verfrissend vond (echter, ik geef hiermee geen waardeoordeel over welk geloof dan ook). De weg naar Sukhna is een tolweg door woestijnachtig gebied. Ze hebben echter wel wat moois geprobeerd te maken van de weg, want er staan allemaal vazen naast en soms in de middle of nowhere een fontijn of ander kunstobject. Vlakbij Ain Sukhna stonden ook ineens een Kentucky Fried Chicken en een Pizzahut in the middle of nowhere, dat is ook wel vreemd. Het park waar de familie van Rafiq een appartement heeft ligt recht aan zee. Het zijn allemaal flatgebouwtjes van 3 verdiepingen. Wij zaten op de eerste verdieping, met twee kamers. In totaal waren we met negenen, maar dat ging prima. ’s Middags hebben we gevolleybald aan het strand en ’s avonds maakten we een BBQ op de parkeerplaatsen onder het appartement. Lekker een muziekje in het raamkozijn en relaxen onder het genot van salades en kippenpootjes. Na het eten wilden Mike en ik nog even een stuk lopen langs zee. Maar nee, dat gaat hier zo gemakkelijk nog niet. De combinatie jongen + meisje + verder niemand wordt hier meteen geassocieerd met seks. De bewakingsmannetjes van het park zeiden dat het verboden was om na 18:00 uur nog op het strand te zijn. Toen we toch doorliepen werden we voordurend in de gaten gehouden. Een avond later, toen we met een groepje een strandwandeling maakten, was er ineens niets meer aan de hand. Dan besef je je ook weer wat voor een sterke sociale controle hier heerst.

Vrijdag keerden Fatima, Mike en Madeleine weer met de bus terug naar Cairo. Ze wilden graag meedoen aan een demonstratie op het Tahrirplein. Momo, Nienke, Berdien, Ramy, Rafiq en ik hebben eerst heeeeeel lang uitgeslapen en daarna gingen we naar het strand. Het waaide behoorlijk hard dus het was geen lekker weer om te zwemmen, maar zonnen ging best prima. Normaal gesproken is het rond deze tijd al echt warm, maar om de een of andere reden blijft de ‘winter’ dit jaar lang hangen. Daarna hebben we nog Pictionary gespeeld. Lekker huiselijk, ik kreeg helemaal een thuisgevoel (hoewel ik thuis nooit Pictionary speel, dus dat is wel vreemd, maar wel fijn). ’s Avonds aten we in het enige restaurantje ‘in town’, genaamd ‘Abu Kafr’, hij had een hele grappige menukaart met allemaal spelfouten. We moesten en zouden een toetje halen bij ‘Chillis’, daar had Ramy het al de hele dag over. Daarvoor moesten we ongeveer drie kwartier in de auto, over een best wel gave weg langs zee. In de verte zag je een rij met lichtjes. Dat waren grote vrachtschepen die aan het wachten waren op toestemming om door te varen; we waren namelijk vlakbij de ingang van het Suezkanaal. We zaten met z’n allen in één auto en de jongens zetten steeds nationalistische Egyptische liedjes op die wij inmiddels al uit volle borst kunnen meezingen. En op de terugweg zetten ze Celine Dion op omdat dat mooie muziek is (?!). ‘Chillis’ was een Mexicaans restaurant met hele lekkere gesmolten chocoladecake met ijs. Het lag aan een lange boulevard met daarboven een enorm hotel. Het was donker, ijskoud, er waaide een harde wind en er liep bijna niemand over de boulevard, maar er stond wel een DJ hippe muziek te spelen. Dat vond ik wel lachen. Zo compleet misplaatst.

Zaterdagochtend zijn we toch maar met z’n allen de zee in gegaan. Dat was koud maar erg grappig! Berdien had een onderwatercamera bij zich. De Rode Zee is zo mooi blauw en schoon; daar moet je gewoon in gezwommen hebben. Na het opruimen en inpakken vertrokken we naar Suez om het Suezkanaal te aanschouwen. Dat is gewoon een kanaal. Maar wel een goed bewaakt kanaal waar Egypte bovendien veel geld aan verdient en waar Mubarak vast en zeker mooie auto’s van heeft kunnen kopen. Aan het einde van de dag werden we weer veilig thuis afgezet.

Zondag was het weer collegedag. Na de colleges gingen Berdien en ik naar het treinstation Ramzes om kaartjes te halen voor onze reis naar Luxor (aankomend weekend). Luxor ligt in opper-Egypte (zuid Egypte) en is zo’n 12 uur reizen met de trein. In de Lonely Planet hadden we al gelezen dat er speciale ‘toeristentreinen’ en ‘lokale treinen’ zijn. Toeristen moeten in een speciale trein omdat dat veiliger zou zijn (en heel toevallig ook 7x zo duur, maar hé… alles voor de schijnveiligheid toch?), wat me vreemd lijkt, want dan zet je ze allemaal bij elkaar zodat dieven niet eens meer naar toeristen hoeven te zoeken maar gewoon meteen de hele trein kunnen overnemen. Anyway, wij dachten daar wel onderuit te komen. Wij gingen naar dat hokje voor die kaartjes en toen bestelden we in het Egyptisch twee kaartjes. ‘750 pond per stuk’ (bijna 100 euro) zei die man. 750 pond is een Egyptisch maandsalaris. Dus wij zeiden nee, wij wonen hier, geef ons gewoon het goedkoopste kaartje, net zoals Egyptenaren. Maar nee, dat kon niet. Waarom dan niet, dat was niet duidelijk. Gewoon puur op basis van afkomst. Toen begon de man die achter ons stond de ticketverkoper ook nog eens bij te staan met zijn ‘ja, maar jullie zijn toch toeristen, jullie zijn geen Egyptenaren!’ en ‘Ja maar die trein heeft airconditioning’ en toen had ik het helemaal gehad. Ik vroeg hem wat hij dan betaalde, en of hij het eerlijk vond dat wij, als ‘toeristen’ altijd weet-ik-hoeveel-keer zoveel meer moeten betalen. Ik was echt boos. Ik zei hem ook nog dat ze als ze toeristen naar Egypte wilden krijgen eens moesten stoppen met die onzin en dat hij ook moest stoppen met het roepen van dat irritante ‘welcome to Egypt’ omdat dingen zoals dit wel op wat anders wezen. En dat ik geen toerist was, maar een student. En dat alle treinen airco hebben en dat hij niet moest denken dat ik een of andere idioot was. En of hij me nu gewoon kon vertellen waar ik een normaal kaartje kon kopen. Ik denk dat hij wel onder de indruk was. Maarja, dat goedkopere kaartje kopen kon bij een ander loket, maar dan wel nog steeds voor de toeristenprijs, maar dan had je geen slaapcabine dus dan was het goedkoper. Ik besloot de jongen, Muhammed, die ik had ontmoet tijdens het kopen van tickets naar Alexandrië, te bellen. Hij was toevallig op weg naar het station. Ik heb gevraagd of hij voor ons kaartjes wilde kopen, omdat hij wel een Egyptenaar is. Dat deed hij graag voor ons. Terwijl Berdien en ik om de hoek wachtten kocht hij tickets. Enkele minuten later stonden Berdien en ik met de kaartjes in onze handen. Eersteklas (nachttrein, zitplaats maar wel stoel die je naar achteren kunt doen) heen- en terugweg voor 180 pond:) (23 euro). Welcome to Egypt.

’S Avonds ben ik naar de documentaire ‘Sex Talk’ geweest, die laat zien hoe men in Egypte tegen seks aankijkt. Ik was wel gechoqueerd hoeveel onwetendheid er hier over seks bestaat, sommige mensen (voornamelijk vrouwen) weten niet eens wat het eigenlijk is, totdat ze hun huwelijksnacht meemaken (hetgeen dan vaak een traumatische ervaring is). Ook is er vrijwel geen educatie over, waardoor zelfs gestudeerde mensen verschrikkelijk vreemde ideeën over seks hebben. Daarna heb ik nog heel wat uurtjes aan mijn huiswerk besteed, want dat blijft ook behoorlijk veel.

En vandaag ben ik ook naar college geweest, ik ga zo uit eten en daarna skypen met Thomas!:D

Oke, dat was het weer voor vandaag. Tot zover mijn haat-liefde-verhouding met Egypte/Cairo de afgelopen dagen. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op de vorige blog, erg leuk om te lezen hoe het met jullie gaat!

Veel liefs, Anouk