Afrondende beschouwingen

Lieve mensen,

Dit blog zou te abrupt eindigen als ik geen afsluitend verhaal meer zou schrijven. Daarom wil ik ten eerste bij deze iedereen die mij de afgelopen drie maanden via het lezen van deze blog gevolgd heeft hartelijk bedanken. Ik heb er veel plezier aan gehad, en ik vond het fijn om op deze manier mijn verhalen kwijt te kunnen! Ik hoop dat jullie er ook plezier aan hebben gehad en er wellicht net zoals ik veel van geleerd hebben.

Inmiddels ben ik twee weken thuis. De laatste nacht in Cairo was best wel vreemd maar ook nog erg gezellig. Een aantal vrienden zijn nog langsgekomen en de Leidenaren en Berdien zijn zelfs tot het allerlaatste moment gebleven en hebben Svenja en mij om 0:30 uur uitgezwaaid. Ramy bracht ons naar het vliegveld. De vliegreis verliep voorspoedig. Toen ik op zondag 8 april het vliegtuig neer voelde dalen op de Nederlandse aarde kon ik wel huilen van blijdschap. Toen ik in de slurf die naar de bagagehal leidde stapte en de eerste Nederlandse lucht in drie maanden inademde verbaasde ik me over de vochtigheid en frisheid. Er was weer zuurstof! De koffers waren er al snel en voordat ik alles besefte liep ik de aankomsthal in. Daar stonden Thomas, mijn ouders en Koen. Mijn vader hield een bord met ‘fijn dat je weer terug bent’ omhoog en ik vloog in Thomas’ armen. We reden naar Best en ik verbaasde me over de geordendheid van Nederland. Toen mijn vader zich op een gegeven moment ergerde aan een ‘roekeloos rijdende’ automobilist moest ik stiekem wel lachen. ‘Je moest eens weten hoe ze rijden in Cairo!’ dacht ik. In Best gingen we brunchen. De volgende dag brachten mijn ouders Thomas en mij naar ons huisje in Nijmegen. Daar had Thomas allemaal slingers opgehangen en hij had een foto van ons in Egypte laten afdrukken op canvas, dus dat was leuk thuiskomen! In de dagen die volgden ben ik voornamelijk bezig geweest met genieten van thuis en met het afronden van dingen die nog moesten gebeuren, zoals het afronden van mijn subsidieaanvraag, het afdrukken van foto’s en het wennen om terug te zijn in Nederland. Maar ik moest ook al weer gewoon colleges volgen.

In Egypte had ik ook een nare hoest opgelopen dus onder dwang van mijn ouders en Thomas ben ik naar de Nederlandse dokter geweest, die zei dat ik een longscan in het Catherinaziekenhuis moest laten maken om enge ziektes zoals TBC uit te sluiten. Gelukkig was er niets ernstigs aan de hand, maar ik ben nu nog wel een beetje aan het uitzieken. En daardoor kan ik ook nog niet gaan zwemmen, wat ik echt balen vind! Maar ondanks dat ben ik ook leuke dingen gaan doen en vrienden gaan opzoeken, zoals afgelopen weekend Moniek in Breda en een feestje van Shanti in Utrecht.

Al met al heb ik genoten en vooral enorm veel geleerd van mijn verblijf in Egypte. Ik heb het gevoel dat ik nu pas echt wat zinnigs kan zeggen over de situatie in Egypte omdat ik er middenin heb gezeten. En ik heb ook heel wat meer zelfvertrouwen op het gebied van de taal. Wat wellicht leuk is om te weten is dat ik al mijn tentamens gehaald heb! En dat ik mijn borg heb teruggekregen voor het appartement. En dat ik geen last meer heb van insectenallergie.

Inmiddels heb ik in Nederland ook al Arabisch kunnen praten; toen ik aan het werk was op de broodafdeling bij de AH begon een (van oorsprong Marokkaanse) collega in het Arabisch tegen mij te praten. Omdat hij niet geloofde dat ik Arabisch studeerde. Dus ik kan ook in Nederland verder met de ontwikkeling van mijn Arabisch!

Nogmaals bedankt voor het lezen en de reacties op mijn verhalen! En wellicht tot snel, of tot het volgende avontuur!:)

Heel veel liefs, Anouk