Alexandrië, Contrasten en een sjofele nachtclub

Hallo lieve vrienden, familie en andere geïnteresseerden,

Toen ik ongeveer twee maanden geleden op Schiphol stond, gaf Thomas me een grote enveloppe mee met daarop de tekst: ‘maak deze enveloppe open als je ons mist’. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de enveloppe aan het einde van mijn eerste week in Cairo al heb opengemaakt. In deze grote enveloppe vond ik een heleboel kleinere enveloppen. Het was de bedoeling dat ik iedere keer als ik echt heimwee had, een enveloppe kon openmaken. Thomas had aan een aantal van mijn beste vrienden, vriendinnen en familieleden gevraagd iets te schrijven of te maken wat de heimwee zou verzachten. Ik vond het echt helemaal geweldig, al die enveloppen. En iedere keer was het weer spannend van die de brief zou zijn. Ik vond foto’s, kaartjes, mooie verhalen en sprookjes, grappige anekdotes en nog veel meer in al deze envelopjes. Een aantal van deze brieven en foto’s siert nu mijn troosteloos witte muur en kitscherige bedrand. Na 2 weken had ik volgens mij alle enveloppen al opengemaakt. Echter, ik heb er nu nog steeds plezier van; want iedere keer als ik wakker word zie ik jullie brieven. En iedere keer als ik in de spiegel kijk en het slaapzand uit mijn ogen veeg zie ik jullie foto’s. En als ik dan een beetje heimwee heb of ziek ben, zoals vandaag het geval is, en Cairo even veel te groot, vreemd en rumoerig is, kan ik me heerlijk terugtrekken op mijn kamer en alle brieven nog een keer lezen. En dan lijkt Nederland toch ineens een stuk minder ver weg, en jullie een stuk dichterbij. En dan krijg ik weer goede moed om nog eventjes mijn best te doen hier. Ik wil iedereen die iets heeft geschreven, of af en toe wat van zich laat horen; een grappig verhaal vertelt vanuit Nederland of waar ook ter wereld, of een reactie plaatst op mijn weblog of waar dan ook, heel erg bedanken! Het doet me goed.

Zoals ik net al schreef voel ik me vandaag niet helemaal goed. Vanochtend moesten Wieteke en ik al om 5:00 uur opstaan omdat Wieteke om 9:00 uur weer (via Londen) terugvloog naar Nederland. Adel Imam (ondertussen mijn vaste taxichauffeur voor lange afstanden) stond om 5:30 voor de deur. Ik had hem gisteren gebeld en in mijn beste Arabisch duidelijk gemaakt dat we vanochtend een taxichauffeur nodig hadden. ‘5:30 uur ’s ochtends?!’ zei hij, terwijl hij lachte, ‘Zucht… oké Anouk, omdat je mijn vriend bent’. Hij had het ook zichtbaar moeilijk met het tijdstip maar was vrolijk als altijd. De weg is een racebaan op de vroege morgen, en binnen twintig minuten stonden Wieteke en ik in de vertrekhal. Nadat ons nog verschillende malen was geprobeerd geld af te troggelen zag ik Wieteke uiteindelijk in de verte verdwijnen. Ik vond het jammer dat ze alweer weg moest, we hadden een gezellig weekend gehad (waar ik straks meer over zal vertellen). Wieteke was wel een beetje zenuwachtig voor de vlucht, en het moest ook nèt haar gebeuren dat de vlucht die haar vanuit Londen naar Amsterdam moest brengen geannuleerd bleek bij aankomst in Londen. Gelukkig kon ze wel een vlucht later nemen. Ik ben thuis weer even in bed gedoken, en toen ik wakker werd rond een uur of 8 voelde ik me echt te brak om naar college te gaan. Mijn energie was compleet verdwenen en ik had enorme buikpijn. Ik heb nog tot 1 uur geslapen en daarna wat dingen in huis gedaan. Morgen weer een nieuwe collegedag, inshallah.

Woensdagavond hebben Svenja en ik Wieteke opgehaald van Cairo International Airport. De volgende ochtend hadden we ‘capita selecta’; het onderdeel van het studieprogramma waarbij we culturele activiteiten ondernemen. Deze donderdag was deel twee van ons bezoek aan islamitisch Cairo waarbij we begeleiding hadden van een man die onderzoek doet naar Islamitische architectuur. We hebben heel veel moskeeën bezocht, en omdat Wieteke en ik na de zoveelste moskee en na het zoveelste ‘kijk eens omhoog naar het bijzondere dit-en-dat van de architectuur van de laat zoveelste en zoveelste eeuw van de zoveelste dynastie’ sterretjes en halve maantjes voor onze ogen zagen zijn we er tussenuit geglipt en islamitisch Cairo ingetrokken. Ik ben inmiddels al erg vaak in deze wijk geweest, aangezien het –ondanks de enorme drukte- toch wel de gaafste wijk is van Cairo en je er veel en goedkope dingen kunt kopen. Je verdwaalt hier vast en zeker, maar dat is vaak alleen maar grappig want dan kom je in allemaal gekke straatjes. Zoals afgelopen donderdag. Wieteke en ik raakten verdwaald en kwamen achtereenvolgend terecht in het speelgoedstraatje, het trouwkaartjesstraatje, het kleine-kitcherige-beeldjesstraatje, het schoenenstraatje en de galabiyya-markt, om uiteindelijk al coladrinkend te belanden op twee krukjes naast een kiosk waar we zakjes met pepermuntjes kregen.

Donderdagavond vertrokken we om 18:00 uur met de trein naar Alexandrië. Berdien, Svenja, Wieteke en ik hadden kaartjes voor de tweede klasse. Svenja was maar net op tijd bij de trein; ze kon nog net in de –al rijdende!- trein springen. De tweede klasse was heel relax. Bijna saai te noemen. Ik ben dan ook in slaap gevallen, wat verder niet zo’n boeiend verhaal is. In Alexandrië duurde het even voordat we ons hotel (hotel Acropole) gevonden hadden. Het hotel zat op de vierde verdieping, vlak langs de boulevard en midden in het centrum. Om naar boven te komen moest je een hele oude enge jaren ‘20 lift gebruiken waarvan de deurtjes open bleven en die aan krakende ijzeren kettingen omhoog ging. Bij aankomst in het hotel kregen we ‘slecht nieuws’: We hadden een vierpersoonskamer gereserveerd, maar die bleek er helemaal niet te zijn. We kregen één 3-persoonskamer en één 1-persoonskamer (wel met fantastisch zeezicht). De kamers waren oké, zo van het geval ‘je moet niet voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten, dus dit is best prima’.

De volgende ochtend zijn we met z’n vieren langs de boulevard gelopen. Onderweg kwamen we verschillende dingen tegen. Ten eerste een herdenkingsdienst voor alle martelaren (inclusief fanfare + ingezakte dirigent + burgemeester + herdenkingskrans). Daarna zagen we voetballende jongetjes langs het strand, waarvan Wieteke zin kreeg om mee te voetballen, en aangezien ze veel te veel energie had was dat wel een goed idee;-). Svenja maakte gave actiefoto’s en Berdien en ik stonden te praten met een aardige mevrouw genaamd Zeyneb die ons heel erg aardig vond. Daarna dronken we wat bij een grote moskee, waar een agressieve bedelaarsbende vrome moslimmannen met tassen eten aan het bestelen was (echt erg! Het leek bijna een vechtpartij, oude vrouwtjes graaiden uit de tassen en de mannen gaven hopeloos toe en probeerden zich uit de menigte los te trekken, we hebben het tot twee keer toe gezien!). We werden weer eens kei hard afgezet, waar ik even echt boos om ben geworden tegen die vrouw van dat café en in het Arabisch heb duidelijk gemaakt dat we dan wel buitenlanders mochten zijn, maar dat we niet gek waren! Uiteindelijk hebben we nog te veel betaald, maar wel minder dan wat ze eerst vroeg. Toen we dat geld op de tafel neerlegden kwam een van die bedelaars en die probeerde het van de tafel te graaien. Maar Wieteke greep precies op tijd de hand van de bedelaarsvrouw vast, dus toen deed de vrouw net alsof ze alleen het waterflesje probeerde te pakken. Daarna liepen we verder naar een fort op het puntje van de pier. Daar was het erg gezellig; veel mensen die aan het relaxen waren en we hebben er leuke foto’s gemaakt.

Aan het begin van de middag kwamen nog een paar andere studiegenootjes aan in Alexandrië, namelijk Nienke, Fien, Ennas en haar vriend die op bezoek was. Samen zijn we in een minibus gestapt en naar de bibliotheek gereden. Die was helaas gesloten op vrijdag. Daarna zijn Wieteke, Fien, Berdien en ik gaan winkelen in de stad en op de marktjes van de stad. We gingen terug met de tram. Dat was ook een avontuur: overal op de rail staan gewoon auto’s en het gaat erg langzaam, want niemand houdt echt rekening met de tram. Het kost dan ook maar 25 piaster (5 eurocent). De bestuurder moest de wissels handmatig met een stok omzetten. Vlakbij het hotel bezochten we een lingeriezaak. Dat is ook echt een bizarre tegenstelling: hier zie je vrouwen die compleet bedekt zijn de meest wilde setjes uitkiezen die ze in Nederland slechts bij een seksshop zouden verkopen. Blijkbaar hebben ze in de slaapkamer iets te compenseren. Omdat Alexandrië bekend staat om haar visrestaurants (het is een havenstad) hebben we als avondeten vis gegeten. Je kon de vissen die je wilde eten aanwijzen en dan maakten ze er wat lekkers van.

’S Avonds wilden we graag uitgaan, maar in de ‘Rough Guide’ stond maar één discotheek, en die werd omschreven als een ‘tikkeltje sjofele nachtclub’, omdat de portiers soms probeerden je entree te laten betalen. Nou, daar komen we nog wel overheen, dachten we. Met z’n zessen gingen we naar die club. De entreehal was al best wel sjofel; met maffia-achtige bekleding, gedimd licht en rood met zwart meubilair. Toen we in de zaal kwamen viel onze mond echt open. Er stonden allemaal tafeltjes met alleen maar mannen eraan. Iedereen zat met de stoel richting het podium gedraaid, waar een grote Arabische band aan het spelen was en waar één vrouw in buikdanskostuum aan het dansen was. Naast haar stond de zanger opzwepende muziek te zingen en met haar te pronken. Wij werden met z’n zessen op een rijtje gezet en onze bestelling werd opgenomen door een engerd van een ober, met een gelikt pak aan en een matje in zijn nek. Zo zagen alle obers er trouwens uit. De vrouw was voortdurend bezig met het verleiden van mannen, ze bukte voorover en haar borsten vielen bijna uit het topje. Ze zou alleen gaan dansen als ze genoeg geld kreeg. Dit was geen buikdanseres. Wat dit was, kan je denk ik zelf wel bedenken. De sfeer in deze zaal greep me naar de keel, het was alsof je hier bijna geen adem kon halen, zo’n nare omgeving was het. Wij werden ook echt aangestaard en waren hier compleet misplaatst. Nog voordat we ons drankje hadden gekregen liepen we snel naar buiten. We waren gechoqueerd en gingen naar huis om te gaan slapen.

Zaterdag was de bibliotheek wel open. Dit is echt de bibliotheek der bibliotheken. Vroeger stond er een andere, die schijnbaar één van de wereldwonderen was. Maar die is afgebrand. De bouw van deze nieuwe bieb heeft honderden miljoenen euro’s gekost. Het was een knap staaltje architectuur en het was er enorm schoon. Maar toch vind ik het een beetje raar dat je miljoenen euro’s gaat uitgeven aan de bouw van zo’n bibliotheek en dat een groot deel van de bevolking moet rondkomen van een paar pond per dag of zakdoekjes en andere zooi moet verkopen op straat. Nogmaals: contrasten, contrasten, contrasten in dit land. Na een bezoek aan de bieb gingen we naar een ondergrondse dodenstad waar we de enige bezoekers waren. En de vraag ‘waarom gaan vrouwen altijd samen naar de toilet?’ is schijnbaar universeel: Een medewerker van deze stad vroeg het aan Wieteke en mij omdat hij het nooit aan een Egyptische vrouw had durven te vragen. Hij dacht dat vrouwen elkaar helpen op de wc… een beetje raar. Na dit alles gingen namen we met z’n zessen één taxi naar het station en ’s avonds ging de trein weer terug naar Cairo. Ditmaal zaten we in de tweede klas. Dat was veel hobbeliger, je voelde soms dat hij zelfs op de grond knalde (tenminste, zo klonk het). De eerste taxichauffeur die we aanhielden bij het station van Cairo was echt naar. We hadden onze spullen in de achterbak gedaan, en toen we er in zaten wilde hij de meter niet aanzetten. Hij begon allemaal te schreeuwen en hysterisch te doen toen we hem zeiden dat hij wel de meter moest aanzetten en dat we anders uitstapten, en pas een paar minuten en een hoge bloeddruk later deed hij de achterbak met onze spullen weer open. Uiteindelijk kwamen we wel veilig thuis. (ook wel logisch anders had ik nu deze blog niet kunnen schrijven!)

Oke, nou, bedankt voor het lezen weer! Ik vind het leuk als je af en toe een berichtje achterlaat als je de weblog gelezen hebt, dan weet ik ook een beetje wie me aan het volgen is en hoe het met jullie gaat!

Liefs, Anouk