Gewoon een blog

Hallo lieve mensen,

Ik hoop dat ik me kan concentreren op het schrijven van deze blog, want ik zit nu in een internetcafé waar ze de hele tijd koran-recitaties afspelen en dat is na een tijdje best wel irritant eigenlijk. Maar ja, je kan ook niet zomaar zeggen ‘zet die ^#$@! muziek eens een stuk zachter of helemaal af!’, want het is ten eerste geen muziek en het is ten tweede het woord van God. Dan zou ik waarschijnlijk aangevallen worden door de internetcafé-man en dan sneuvelt mijn computer. Dat wil ik al helemaal niet. Maar goed, even wat anders. Even écht Nederlands; we gaan het heel even over het weer hebben. Je zou kunnen zeggen dat de Arabische lente nu pas echt begonnen is. Gisteren en eergisteren was het echt t-shirtjes weer. Jammer alleen dat hier dan geen enkele vrouw in een T-shirt loopt.

Aangezien ik echt een chronisch tekort aan zwemmen had, besloot ik vandaag na de colleges te gaan zwemmen. Helaas bestaat er hier niet zoiets als een openbaar zwembad; alle zwembaden horen bij clubs en zijn dus best wel duur. Ik had gehoord dat in Helwan (zo’n 30 minuten met de metro vanuit het centrum) een goede club zat. Daar ben ik met de metro heengegaan en daarna nog een stukje met een taxi. In de metro merkte ik dat ik al goed ingeburgerd begin te geraken. Een meisje naast me begon in het Arabisch tegen me te praten en vroeg licht twijfelend of ik Egyptisch was. Volgens mij was het wel een oprechte vraag. Dus dat is wel fijn, dan straal ik al minder uit dat ik een toerist ben. Bij de Nile Country Club kocht ik een ticket (50 pond! Daar kan je 50 broodjes falafel van kopen). Het was een redelijk chique club maar er was niemand aan het zwemmen. Dus ik had het zwembad helemaal voor mezelf. Er waren alleen maar mannen daar, dus die stonden wel een beetje te kijken van ‘huh, een vrouw die gaat zwemmen?’ maar ik had daar even echt niets mee te maken. Alsof vrouwen dat recht niet hebben... Toen ik aan de badrand verscheen werd het complete repertoire van Enrique Inglesias afgespeeld. Het was in ieder geval heerlijk. Even helemaal alleen en tot rust komen. De reis er naar toe was het waard. En net heb ik een pizza gegeten in een klein restaurantje om de hoek, waar een oude Duitse vrouw naast me kwam zitten. Toen had ik echt een enorme taalverwarring. Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om Duits te praten zonder Arabische stopwoordjes.

Zondag ben ik in m’n eentje naar het treinstation Ramzes geweest om kaartjes te kopen voor Svenja, Berdien, Wieteke (een vriendin uit Nijmegen die vanavond in Caïro aankomt!) en mezelf voor onze reis naar Alexandrië. De anderen hadden namelijk nog veel huiswerk te doen. Het treinstation is echt enorm. Het was me dan ook niet meteen duidelijk waar de kaartjes naar Alexandrië verkocht werden. Uiteindelijk is het me met hulp van een aardige Egyptenaar van mijn leeftijd gelukt. Daar heb ik ook nog een poosje mee gesproken over Egypte en Saoedi-Arabië (waar hij opgegroeid was). Donderdagavond vertrekt onze trein en zaterdagavond keren we weer terug. We slapen met z’n vieren op één kamer in het centrum van Alexandrië.

Maandagavond gingen Berdien en ik samen uit eten. We namen de bus naar Islamitisch Cairo en besloten daar pannenkoeken te eten. Je wordt daar echt helemaal gek van de bedelaars en verkopers. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt tijdens het eten aangeboden aan je tafel: keyboards, zitzakken, hennatattoo’s, lichtgevende pennen, plastic speelgoed, een complete Arabische band, zilveren kettingen, schilderijen, zieke kinderen, verrotte ledematen en in de categorie ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ papieren zakdoekjes met een geurtje. Toen Berdien en ik ons eten bijna op hadden kwamen de studenten uit Leiden met hun Egyptische vriend langsgelopen. Dat was echt super toevallig. Ze zijn bij ons komen zitten en later hebben we nog wat gedronken in een lokale ‘ahwa. De Egyptische vriend had een eigen auto, en hij dacht dat we er nog wel bij pasten voor de terugreis naar Zamalek. En zo geschiedde; de achterbank ging plat en we wisten ons met acht personen in één Hyundai te proppen. De auto was zo ver gezakt onder ons gewicht dat de deur op een gegeven moment vaststond op de stoep. Met het nodige geweld werd die over de stoep geduwd en ging uiteindelijk toch dicht. Die rit was erg knus en erg spannend. Hij reed gewoon 110 kilometer per uur door de stad. Met op de achtergrond afwisselend Amerikaanse gangstermuziek en Arabische meezingers. Toen had ik even een echt vakantiegevoel. Best vreemd, dat je dat van dit soort rare dingen krijgt. Maar misschien komt dat wel omdat zoiets in Nederland gewoon echt niet zou kunnen. Net zoals ik vandaag twee jongetjes bovenop een rijdende auto zag zitten omdat ze er binnenin niet meer bij pasten. Dat ga ik niet doen hoor (wees maar niet bang, mam;-) ).

Verder heb ik deze week voornamelijk heel hard gestudeerd. Svenja en ik hebben ook een interview gehouden met twee (Nubische) medewerkers van het instituut. Dat interview moeten we nog gaan uitschrijven en een gedeelte vertalen, dus daar zijn we weer even zoet mee. Alles gaat in ieder geval prima. Ik hoop volgende week een spannend verhaal te kunnen schrijven over de treinreis en het verblijf in Alexandrië en de belevenissen van Wieteke en mij! Bedankt voor het lezen, en tot snel!