Studiereis naar de Oases

Hey lieve mensen,

Hier een weblog in drie delen.

Deel 1: dinsdag 28 februari (geschreven in Dakhla)

Ten tijde van het schrijven van dit stuk lig ik languit op een grasveld in de Dakhla Oase (zo’n 1000 kilometer weg van Caïro), in de stad Mut, te genieten van de rust en de namiddagzon met een temperatuur van zo’n 20 à 25 graden. Maar voordat ik verder ga met dit verhaal wil ik ten eerste degenen die een berichtje of mailtje hebben gestuurd voor mijn verjaardag heel erg bedanken, super leuk! Want verder was het echt niet zo leuk.

Zondagochtend moest ik al om 8:00 uur op het instituut zijn, we gingen namelijk op studiereis. Thomas en ik moesten weer afscheid nemen, en deze keer viel het me minstens even zwaar als de eerste keer. Het is dan ook verschrikkelijk wennen en afkikken. Een aantal mensen wist wel dat ik jarig was, en kwam me feliciteren. Dat was erg lief. We hadden een tourbus voor 50 personen, terwijl we maar met ongeveer de helft zijn, dus dat was wel relaxt. Met deze enorme bus lieten we Cairo achter ons en trokken we de woestijn in. Dat was erg apart, ik had wel verwacht dat we onderweg veel zouden zien, maar het was echt een oneindig oppervlakte woestijn. Urenlang zag ik alleen maar zand en zandpiramides aan mijn zicht voorbij trekken. Echt bizar, één weg door de woestijn, met af en toe wat ander verkeer en heel erg af en toe een klein dorp waar de grond wel vruchtbaar was, een oase. Het zand was echter niet overal hetzelfde, want we reden eerst door de zwarte woestijn en daarna door de witte. Schijnbaar zijn we zelfs een keer een karavaan met kamelen gepasseerd, maar toen was ik de binnenkant van mijn ogen aan het bekijken:(

Onderweg stopten we twee keer: eenmaal bij een afgelegen café, waar mannen met galabiyya’s thee aan het drinken waren en waar je alle soorten chips, koekjes en frisdranken kon kopen. De tweede keer stopten we bij een café in een oase. Daar haalde ik de schaal met twee kilo zoetigheid tevoorschijn die ik zaterdag had gekocht als traktatie. Twee kilo bleek toch wel wat veel, maar gisteren is de rest opgekomen. Na zo’n acht uur gereden te hebben kwamen we aan bij de overnachtingplaats voor de eerste nacht. Dat was een chique hotel in de oase Farafra. Dat waren allemaal kleine huisjes die van klei gemaakt leken. Binnen had je twee bedden met een klamboe er overheen. Er was een ruime binnentuin (met zwembad). Net voor zonsondergang gingen we naar een ‘spring’, een warmwaterbron. Iedereen had helemaal een idyllisch beeld in zijn hoofd; oase, palmbomen, woestijn, zonsondergang, warmwaterbron… zwijmel zwijmel… Wat anders was het beeld wat we zagen toen we uit de bus stapten! Het was een soort moeras in de woestijn met een vrij grote stenen bak ernaast, waar een grote, rioolachtige buis uit de grond stak die deze bak vulde met warm, naar zwavel geurend water. Even verderop stonden een paar rieten huisjes waar je je kon omkleden en precies voor de ondergaande zon (vanuit het bad gezien) stond een motor met vier glurende jongetjes er op. Vrouwen moesten een jurk of shirt aan over hun bikini, want anders was het te sexy, dat kunnen de mannen hier niet aan. Ook liep er een Ahmed de thee- en koffie man rond en een andere Ahmed die sjaals probeerde te verkopen. Echter, eenmaal in het water was het heerlijk! En de zonsondergang was ook heel mooi uiteindelijk, de hemel had wel vier verschillende tinten en de maan en sterren die tevoorschijn kwamen waren ongelofelijk fel. Daarna aten we bij het hotel en toen ging ik al slapen.

De volgende dag reden we verder naar Dakhla. Dat was nog zo’n 4 uur reizen, maar voor vertrek bezochten we het huis van een plaatselijke kunstenaar genaamd Badr. Hij had zijn eigen ‘mudbrick’ huis gebouwd, en in de muren allemaal tekeningen gemaakt. In iedere kamer van het huis stond een deel van zijn ‘kunstwerken’. Hij had aquareltekeningen van de woestijn en allerlei vreemde beeldjes vervaardigd uit verschillende soorten steen. Badr gaf ons zelf een introductie. Hij vertelde vol passie over zijn ‘first dream’ (dit huis), zijn ‘second dream’ (een soort tuin ernaast) en zijn ‘third dream’ (een gastenhuis). Wat hij nou precies met ‘dream’ bedoelde weet ik ook niet. Ik denk dat hij idee bedoelde, maar misschien had hij het ook wel over nachtelijke visioenen of iets dergelijks. Het geheel was vooral erg schattig, want hij was erg trots op wat hij bereikt had.

’S Middags kwamen we in Dakhla aan. Het hotel was iets minder mooi als het vorige, maar desalniettemin erg mooi. Ook hier slapen Svenja en ik samen in een klein kleihuisje. Tegen zonsondergang maakten we een wandeling door het oude centrum van Mut. Dat begint op enkele meters naast het hotel. Toen we een heuvel op liepen zag ik allerlei botten op de grond liggen. Eerst dacht ik nog dat het van dieren was, maar na het zien van een schede werd duidelijk dat het mensenbotten waren. Het bleek de oude begraafplaats te zijn, waar nu veel graven gewoon bloot lagen. Dat was echt heel vreemd. De oude huisjes van het centrum waren allemaal van moddersteen gemaakt. Dat kan hier, omdat het nooit regent. In sommige huisjes woonden nog mensen en af en toe kwamen we een ezel of een stier tegen, maar de meeste huisjes waren verlaten. Ook hier wordt je vreemd nagekeken, maar de sfeer is veel beter als in Cairo en de lucht is schoner evenals de straten. Er rijden minder auto’s, maar meer ezeltjes:P Ik heb zelfs twee ezeltjes gezien die zichzelf aan het ‘uitlaten’ waren (of zouden ze stiekem ontsnapt zijn?). ’S Nachts wordt het hier nog echt donker en er is veel minder herrie. Echter, hoewel ik in Cairo nog nooit wakker ben geworden van de eerste oproep tot gebed (rond 4:30 uur ’s ochtends), heb ik vannacht ongeveer een uur wakker gelegen omdat er maar liefst 20 moskees zijn in dit stadje en omdat diegene bij het hotel maar liefst een uur doorging met het reciteren van koranpassages. Normaal is er alleen een oproep, die een paar minuten duurt. Ik heb bij een jongen in het hotel gevraagd waarom het vannacht zo lang doorging, en hij zei dat het kwam omdat het nu een goede tijd was voor de engelen om op aarde te komen, dus dat het belangrijk was dat echt iedereen ging bidden. Dus.

Vanochtend zijn we naar een opgravingencentrum geweest, naar ‘Dakhla Oasis Project’. Zij brengen alle historische sites in deze oasis in kaart en doen onderzoek en opgravingen. We bezochten een site waar we met z’n 10en in een pick-up heen werden gebracht. De hele grond lag vol met potscheven, ik voelde me net een echte schatzoeker. Daarna gingen we naar een NGO tapijtenfabriek. Daar kan je je vast wel wat bij bedenken. We gingen na een lunch op het grasveld bij de fabriek weer terug naar het hotel, en daar lig ik nu te schrijven.

Deel 2: donderdag 1 maart (geschreven in de bus van Dakhla naar Bahariyya)

Eergisterenavond (op de dag van het Oasis Project) hebben Mike, Nienke, Momo, Madeleine, Fatima, Svenja en ik pannenkoeken gaan eten in het dorp. Die zijn wel wat anders als in Nederland. Iets dikker en ze vullen meer. Na het eten kwamen we een aardige man tegen. Hij nodigde ons uit om wat bij zijn familie thuis te komen drinken. Die uitnodiging namen we aan. Het was een groot huis, met ‘cozy’ inrichting en een geweven tapijtje van Mekka aan de muur. Zijn broer , vrouw en mongoloïde zoontje waren thuis. De broer had schijnbaar een baan bij de moskee. Mike en ik keken elkaar al veelbelovend aan. Zou dit de man zijn die ons de halve nacht wakker had gehouden met zijn gepreek? Dan wisten we nu zijn huis te wonen voor een zoete wraak ( ;-) ). In het begin was het erg gezellig, maar naarmate de avond vorderde werd het toch wel wat ongemakkelijker aangezien de familie weer erg veel interesse toonde in Fatima. ‘Wat doet je vader?’ ‘Wil je al trouwen?’ ‘Wat voor man zoek je?’ ‘Zou je bijvoorbeeld met een geestelijke willen trouwen?’ (goh, wat toevallig dat die broer een geestelijke is). Rond half 10 smeerden we hem. Bij het hotel was internet, dus ik heb nog even kunnen skypen met Thomas en mijn ouders en Koen.

Gisteren hebben we eerst een lezing gehad over de geschiedenis en gebruiken in Dakhla. Daarna zijn we naar een andere stad gegaan waar oude mudbrickhuizen gerenoveerd werden. Vervolgens bezochten we het ‘etnografisch museum’ van Mut. Wat een verschrikkelijk knullig museum. Ik wist niet precies wat etnografisch was, maar het ging over de cultuur van Mut. Er hingen allemaal kleedjes aan de muur en wat foto’s en kleding van een boer. De ‘gids’ wees werkelijk ieder voorwerp aan, en vertelde dingen zoals ‘dit is een foto. Hier staan twee vrouwen op’ en ‘Dit is kleding van een boer’ en ‘Dit weegt 2 kilo. Hoeveel twee weegt dit? Kilo.’ Gelukkig was het een klein museum. Aan het einde van de dag gingen we naar de ‘magic spring’. De bus zette ons af bij een zandpad, waarover we nog een stuk moesten lopen. De spring lag bij een hotel dat nog niet helemaal af was, midden tussen grote meren, groene plantjes en woestijn. De bron was met recht magisch te noemen: er bubbelde lucht vanuit de bodem en als je in het midden ging staan voelde het aan je benen als drijfzand. Echter, je kon met geen mogelijkheid naar beneden zwemmen want dan werd je door de luchtstroom weer naar boven geblazen. Echt heel erg apart en een beetje eng. Het water was lekker warm en we hebben veel lol gehad met z’n allen. Bij het invallen van de schemer werd een kampvuur gemaakt en met een pick-up werden biertjes uit de stad gebracht. We aten rijst, vis, salades, brood en kip. Voor even gingen alle lampen uit, zodat we de sterren extra goed konden zien. Echt een leuke dag, ook omdat het steeds gezelliger is met een aantal mensen uit de groep, dan voel je je niet meer zo verloren alleen.

Nu zit de hele bups weer in de bus. Vandaag moeten we ongeveer acht uur rijden. We zijn weer op de terugweg. Maar we blijven vannacht nog in een andere Oase slapen.

Deel 3: vrijdag 2 maart 2012 (appartement Cairo)

Vanavond weer veilig aanbeland in Cairo, na een reis van ongeveer 5 uur. Vannacht hebben we geslapen in Bahariyya, ook een oase. Daar heb ik verder niet zo veel meer over te vertellen. Behalve dat we gisterenavond hebben gegeten in een restaurant waar de wc in de keuken was (daar kwamen we na het eten achter) en dat ik daar niet ziek van ben geworden. Bahariyya was verder een mooi plaatsje was met veel palmbomen en ezeltjes. En vanmiddag zagen we in de bus een regenboog in de woestijn. Als dat niet bijzonder is dan weet ik het ook niet! Ik heb enkele foto’s op facebook gezet, wellicht zet ik ze later ook nog bij deze blog.

Voor nu, slaap lekker! Morgen ga ik met Berdien naar de Mugamma (het monster van de Egyptische bureaucratie) om –hopelijk- mijn visum te verlengen. Wish me luck!;)