Welcome to Egypt

‘Welcome to Egypt!’
De tijd vliegt, er zijn al weer bijna 10 dagen om sinds Thomas hier aangekomen is, dat betekent dat het tweede afscheid zich al weer aandient. Gelukkig kunnen we terugkijken op heel leuke dagen. We zullen een aantal van onze ervaringen met jullie delen. Helaas voor jullie hebben we zo veel meegemaakt dat het onmogelijk is om dat allemaal op te schrijven.
Om eerlijk te zijn, zijn we de volgorde van onze belevenissen een beetje kwijt. Dus we beginnen maar met vandaag, dat staat nog vers in het geheugen. Vanochtend hebben we heerlijk uitgeslapen na een huisfeest met de studenten en docenten van het NVIC. Het was een leuke mix van Nederlanders en Belgen, met hier en daar een Egyptenaar. Over het appartement waar het gehouden werd valt veel te zeggen, bijvoorbeeld dat het ongeveer 20 minuten duurt voordat de lift beneden is, en dus ook weer zo lang voor je boven bent. Gelukkig draait er een leuk muziekje, waar Thomas en ik nog even een walsje op gedanst hebben, dat ter zijde. Vandaag dus tegen de middag op weg gegaan naar Qanatir, het begin van de Nijldelta. We wisten dat er ergens boten en bussen die kant op gingen, we wisten echter niet precies waar. Gelukkig wist de taxichauffeur wel waar er boten lagen. De bootmeneer wist ons haarfijn uit te leggen dat de bussen niet reden en de openbare boten niet vaarden. Hij had toevallig wel een boot liggen en kon ons wel even brengen. Zo kennen we er nog wel meer…

10 minuten later zaten we gezellig in een busje op weg naar de delta. Voor 1,5 pond p.p. ( ongeveer 20 cent) zaten we drie kwartier in een hobbelend busje terwijl we met 100 km/u ezels en paarden op de snelweg voorbij reden. Uit eindelijk kwamen we op de plaats van bestemming alwaar we twee fietsen huurden. Dat trok natuurlijk enig bekijks van de plaatselijke bevolking. Ze keken alsof ze stront zagen branden ( om met Bart Willemsen’s woorden te spreken). De Egyptenaren zijn echte levensgenieters en in de parken op Qanatir is het dan ook reuze gezellig. Tussen de fotomomenten door hebben wij daar ook lekker van genoten.

De terugweg ging per boot. Daar heb ik al eerder over geschreven. Weer bleken de Egyptenaren soepel in de heupen en ze dansen samen alsof ze iedere week oefenen. Vandaag, in tegenstelling tot de vorige keer vloog het testosteron op de boot in de rondte. Veel mannen op een klein stukje boot blijkt toch niet goed te gaan. Bovendien was iedereen flink aan de hasisj. 10 minuten voor het afmeren ontaardde dat in een waar gevecht waarbij er enkele messen en een riem als wapentuig gebruikt werd. Voor zover wij weten zijn er geen gewonden gevallen. Dat konden we goed zien want het speelde zich allemaal ongeveer op onze schoot af. We zijn maar een stukje opgeschoven.
Wat trouwens opvalt is dat iedere Egyptenaar Engels spreekt, ongeveer dit; ‘Hello, welcome to Egypt. What is your name? Where are you from?’ en ‘very good’. Ieder antwoord daarop snappen ze niet, dus daar zijn we maar mee gestopt.

We hebben afgelopen week ook een aantal leuke rustige plekjes in deze chaotische stad ontdekt. Achter al het verkeer en geroeptoeter zijn er toch nog wel wat parken te vinden. Meestal vragen de mannetjes bij de poort 1 of 2 pond entree. In die parken zijn veel stelletjes te vinden en veel mensen die op de foto gaan met een mooi uitzicht, zoals een verlepte boom of gore bruine gebouwen aan de skyline van Cairo. Of een buitenlander. Een romantisch dagje park ziet er toch wel vreemd uit. Meestal zitten de jongen en het meisje op een bankje, lekker tegen elkaar aan. Het meisje zit normaliter met haar armen over elkaar, terwijl de jongen een arm om haar heen heeft. Vaak hebben ze een lekker blikje Bepsi of 7up (met rietje) en koopt de jongen een bloem van een passerende zwerver voor haar. Zoenen is uit den boze, maar hoofddoekjes blijken een goede camouflage.

Een van onze romantische momenten werd bruut verstoort door een meisje dat Thomas een bloem aan wilde bieden. Hij dacht dat ze er geld voor moest hebben en daar had ie ff geen zin in. Ze werd boos en smeet die bloem op zijn schoot. Toen ik even niet oplette maakte ze een gebaar wat Thomas niet begreep. Later bleek het te betekenen dat ze hem wel eens mee naar huis wilde nemen.
Donderdag is onze excursiedag. Deze keer gingen we naar Islamitisch Cairo, wat betekent dat we veel moskees gezien hebben. We begonnen bij het metrostation Sayyida Zeyneb. Vervolgens trokken we met een groep Nederlanders en Belgen door de wijken. Zoveel witneuzen bij elkaar hadden ze daar nog nooit gezien. Tijdens de rondleiding bleken veel hekken dicht te zitten. Gelukkig wist Peter altijd de juiste mensen bij de koffietentjes vandaan te plukken en gingen de hekken verassend makkelijk open. Zo lang de mensen maar een beetje bakshees (fooi) krijgen zijn ze alleraardigst. Na een rondleiding langs een aantal echt grote moskees was het tijd voor een drankje. Ergens op een klein terrasje streken we neer en de vrouw die daar haar garage als koffietent had ingericht kon Allah maar niet genoeg bedanken voor dat geschenk. Na wat thee, koffie, cola en sagreb gedronken te hebben konden we onze tocht vervolgen. We eindigden aan de voet van de Citadel bij de moskee van Hassan, een enorm bouwwerk.

Deze week hebben we twee demonstraties gezien. De eerste was op het Tahrirplein, nadat Thomas het Egyptisch museum bezocht had. Een groepje van 30 mensen begon te roepen dat het in Yemen allemaal niet goed was. Het kon niemand verder wat schelen wat daar gebeurde. Een andere demonstratie was zo nodig nog grappiger. We liepen rustig langs de Nijl, zoals zo vaak, toen we langs het Marriot hotel liepen. Een van de grotere en duurdere hotels van Cairo. Plotseling stond daar een groepje mannen te schreeuwen en leuzen te scanderen. Zo langs de kant van de weg, onder een brug, voor de heg van het hotel. Het was ons niet helemaal duidelijk wat nou de bedoeling was, want niemand leek ze te zien. De bewaking van het hotel ging rustig door met bewaken ( zie ons vorige blog) en de auto’s minderden geenszins vaart. Ik kon nog net ontrafelen dat ze iets met ‘vertrek’ riepen. Waarschijnlijk zat er iemand in dat hotel die ze daar niet wilden hebben. Wij besloten om maar gewoon door te lopen.

We maken ook veel leuke dingen mee. We ontmoeten heel aardige en behulpzame mensen als we busjes proberen aan te houden, restaurantjes zoeken of broodjes halen. We zijn van harte welkom en iedereen lijkt blij dat we er zijn. Thomas is eindelijk gewent aan alle drukte en samen kunnen we hartelijk lachen als iemand ons ‘original papyrus’, zakdoekjes, petjes, sjaals, sieraden of weet ik wat niet allemaal probeert aan te smeren. Morgen hebben we nog een laatste dag samen en dan is het weer voorbij. Ik ga een weekje op vakantie en Thomas weer lekker aan de studie. Het was fijn om even samen te zijn, maar of de komende weken daar makkelijker van worden is nog maar de vraag.

Bedankt voor al jullie reacties en berichtjes, erg leuk! Foto’s bij dit verhaal komen snel.

Liefs,
Thomas en Anouk