liefde in tijden van knoflook

Lieve lezers,

Afgelopen donderdag ben ik aangekomen in Cairo. Na de nodige bureaucratie, dus het invullen van formulieren die rechtstreeks de prullenbak in kunnen, mocht ik eindelijk Anouk weer in mijn armen nemen. Dat was erg fijn en ook wel een beetje emotioneel. Veel tijd om emotioneel te zijn hadden we niet, want meteen stonden er 36 taxichauffeurs om ons heen. Ze hadden allemaal een officiële kaart en een special price. Anouk had al een taxichauffeur geregeld vanuit de stad, daar reden we dus mee terug.
De terugweg was een beste kennismaking met het verkeer. Anders dan druk en chaotisch is het eigenlijk niet te omschrijven. Dat is ook niet nodig, leuker is om te omschrijven wat er zoal allemaal van die wegen gebruik maakt. Zo reed er een pick-up truck met een enorme buffel achterin naast ons. We werden in gehaald door een motor met 4 mensen erop, maar de taxichauffeur vond dat niet zo bijzonder. Hij reed meestal met 6 anderen op een motor… Verder rijden er hier auto’s , busjes, iets grotere busjes en bussen die in Nederland niet eens meer op de schroothoop mogen en lijkt het op de wegen altijd mistig.
Na het appartement van Anouk en Svenja bereikt te hebben was het tijd om de veel besproken bawebs te ontmoeten. Ze waren echt ontzettend blij dat er eindelijk eens een man was, ik werd dan ook hartelijk onthaalt. Ze vroegen wel waarom de baby niet mee was, waarop Anouk duidelijk wist te maken dat we daarmee wachten tot na de studie. Dat vonden ze een goed idee.
Het was inmiddels half 6 dus we vonden het wel tijd om eens op zoek te gaan naar eten. Eerst liep ik even wat met Anouk door de wijk en langs het instituut. Zamalek staat bekend als de rijkste en rustigste wijk van Cairo, dat had ik me toch echt anders voorgesteld. Oversteken gaat het beste met je ogen dicht, en op de stoep lopen gaat niet, dat is vaak óf parkeerplaats óf etalage. Wanneer het beide niet is kan het zijn dat het als vuilnisbelt dienst doet, of er staan mannen met geweren een of ander gebouw te bewaken ( iets dat in de praktijk verdacht veel op slapen lijkt). Er toeteren constant auto’s, iets dat ik als Nederlander nog niet echt gewend was. We zijn geneigd te denken dat toeteren altijd een reden moet hebben. Hier niet. Het duurt even voor je dat door hebt, want soms toeteren ze als ze ergens langs willen, soms als er iemand anders voor mag, soms als ze willen dat je in hun taxi komt, soms als ze iemand kennen, soms als ze inhalen, soms als ze de bocht om gaan, soms op de maat van de muziek en soms gewoon omdat het kan. Dus na een paar dagen went het als er 600.000 auto’s in een rij staan te toeteren.
Het eten was trouwens erg lekker. We zaten op een terras midden op straat, dat gaf niet want hij was aan weerszijden afgezet met auto’s van medewerkers. Na het eten liepen we weer richting het appartement en werd ons nog eens vertelt dat het geen probleem was dat we samen sliepen, we waren per slot van rekening getrouwd.
Vrijdag zijn we naar de piramides geweest. Erg indrukwekkend omdat ze zo enorm groot zijn. Het is al zo vaak gezegd, maar pas als je er naast staat besef je pas hoe bijzonder het is dat ze er al zo lang staan en dat ze überhaupt gebouwd zijn. Hier waren wel veel vervelende mannetjes die met hun kameel recht voor ons gingen staat zodat we totaal geen uitzicht meer hadden. Na een ontzettend lekker broodje falafel gehaald te hebben zijn we in een taxi gestapt en naar de dierentuin gereden. De dierentuin is echt een uitstapje voor veel Egyptenaren. Het kost ze 3 pond (45 eurocent) en dan gaan ze lekker picknicken naast de leeuwen. Picknicken mag echt overal, behalve bij de dieren in het hok. Onze entree was wel iets duurder, 20 pond voor de niet-Egyptenaren. Af en toe voelde het wel een beetje alsof wij ook een attractie waren. Iedereen keek en riep, best een rare gewaarwording.
’S avonds hebben we een bus gepakt richting Tahrir. Het pakken van een bus of busje is iets dat je echt even moet leren. Gelukkig spreek Anouk inmiddels al een aardig woordje Arabisch, dus het gaat steeds makkelijker. Het gaat ongeveer zo; Ga langs een drukke weg staan en wacht tot er een bus komt. Als het de goede is spring je erin. Je weet of het de goede is door te lezen wat erop staat of door heel hard te roepen waar je heen moet, als ze stoppen is het de goede. Dan betaal je 1 pond, ongeacht waar je heen moet. Als je gevoel hebt dat je in de buurt komt probeer je bij de deur te komen en roep je naar de chauffeur dat je eruit wilt. Als je geluk hebt stopt ie, anders moet je eruit springen. Het werkt eigenlijk heel goed, als je weet hoe de stad in elkaar zit en je de taal kent. Iedere keer een taxi pakken is na verloop van tijd behoorlijk saai, die lui roken zich helemaal te pletter in die auto en zitten veel te harde muziek aan. Tenzij je bij een salafist in de auto stapt, maar die hebben het niet zo op het Westen, dus dat wordt ook niet gezellig. Het Tahrirplein had veel weg van wat wij in Nederland kennen als Occupy. Veel tenten en mensen die denken dat ze de wereld aan het veranderen zijn, terwijl de wereld gewoon doorgaat.
Zaterdag besloten we om nog eens te proberen gebruik te maken van het openbaar vervoer. We gingen naar de Al-azhar moskee, een eeuwen oude moskee met universiteit. Er werd nog onderwijs gegeven zoals ik me dat voorstel bij oud onderwijs. De meester zit op een stoel, naast het iemand die de koranpassages voorleest waar het over gaat en voor hem op de grond zijn leerlingen. Jongens vooraan en achteraan een paar meisjes. Vervolgens liepen we door naar wat bekend staat als de dodenstad, met n. Het is een begraafplaats waar zich in de loop der tijd mensen hebben gevestigd. Het duurde even voor we door hadden dat het een begraafplaats was omdat er echte huizen gebouwd zijn rondom de grafstenen. Mensen die daar wonen hebben dus een graf als eettafel of bank. Door die wijk liepen we naar de Citadel, waar de sultans hebben gewoond en het militair museum was. Reken maar dat dat een knap staaltje nationalisme was. De Egyptenaren hebben alle oorlogen gewonnen hoor, wat je op school hoort klopt van geen kant!
Vandaag had Anouk weer college en heb ik wat in de bieb bij het instituut gezeten. Smiddags hebben we de tram richting Heliopolis gepakt. Een bijzonder stukje van Cairo waar duidelijk oriëntaalse invloeden te zien zijn. Nog even binnengestapt in een replica van de Aya Sofia en vervolgens door gelopen naar een oude tempel, na gebouwd uit Indiaase stijl. Die tempel was ook de plek waar ik op de weg vanaf het vliegveld die buffel op de auto zag staan. We hielden dus weer een busje aan en reden door naar El Prince, een eettent waar zelfs de Egyptenaren voor in de rij staan. Echt goed eten. Ze gebruiken wel veel knoflook in hun eten. Nu snap ik ook waarom het uitgaanscircuit niet zo groot is, ik durf echt geen mensen meer onder ogen te komen…
We vermaken ons dus enorm! We hebben nog een leuke week voor de boeg en zullen jullie nog wel een keer een update sturen.
Groetjes,
namens anoukincairo,
Thomas.