Banaantjes, kamelen en een boot vol met dansers.

Lieve vriendjes, vriendinnetjes, familie en andere geïnteresseerden,
Hopelijk hebben jullie allemaal een fijne avond! Ik in ieder geval wel, Svenja en ik hebben net een ijsje gehaald bij de plaatselijke ijssalon (die ik tot mijn grote wanhoop tot vanmiddag ‘kwijt’ was –ik was er al een keertje geweest, een paar weken geleden- maar vandaag weer terug heb gevonden in een straat vijf minuutjes van mijn huis) dus mijn dag kan niet meer stuk. Daarnaast werd Svenja toen ze een bolletje bananen ‘mawz’ ijs bestelde ‘versierd’ door de verkoper, die zei dat ze zelf een banaantje was, ‘inti mawza’ (wat hier geen belediging is, maar een koosnaampje, maar ik vond het enorm grappig). Maar goed, over tot de orde van de dag. Jullie zijn wellicht benieuwd wat me de afgelopen paar dagen allemaal overkomen is. Zo niet, dan is het beter om wat anders te gaan lezen, zo wel, dan volgt hier een zeer gevarieerd verhaal over mijn avonturen in Caïro.

Woensdagavond ben ik ben een aantal mensen uit Groningen en Leiden ’s avonds naar Islamitisch Cairo geweest. We waren van plan om naar een voorstelling van Sufi-dansers te gaan. Helaas waren de Sufi-dansers met vakantie, en ging het feest niet door. In plaats daarvan hebben we ons vermaakt in de smalle steegjes van deze wijk. We lachten ons kapot om alle wansmaak; van tijgerprint dekovertrekken tot enorm kitscherige kussens, sieraden en kleding. Ik heb een ‘gouden’ ring gekocht voor Thomas en mij, zodat ik de bawwab (deurman) straks kan overtuigen dat we getrouwd zijn. Anders krijg ik wellicht een slechte reputatie of gaat de bawwab moeilijk doen als Thomas in ons appartement komt logeren. In het restaurant waar we later gingen eten werden we met open armen ontvangen. Volgens mij zijn we werkelijk door elke ober die aanwezig was in het restaurant geholpen. Iedereen kwam even naar ons kijken. Het is ook wat, zeven buitenlanders in je restaurant! Het eten was echt goedkoop. Voor omgerekend 3 euro per persoon hadden we de complete tafel bomvol staan met voedsel. Na het eten wilden alle obers (samen, een voor een, nog een keer samen, etc.) met ons op de foto. Met de taxi keerden we terug naar de hoofdstraat van Zamalek. Daar gingen we nog even langs de slijterij en vervolgens naar het huis van de Groningers. Daar was het super gezellig. Abdu en zijn Italiaanse vriend kwamen ook nog langs. Ik sliep pas rond half 4.

Donderdag stond ik al vroeg op om te skypen. Om 10:00 gingen Saskia (een meisje uit Groningen) en ik samen naar het Egyptisch museum. We hadden namelijk pas om 15:00 uur les. Het Egyptisch museum was echt bizar maar ook erg indrukwekkend, aangezien de oude Egyptenaren me altijd gefascineerd hebben. Ze hebben in het museum zo enorm veel oude schatten, dat ze volgens mij geen idee hebben wat ze ermee aanmoeten. Bijna alles staat in verouderde vitrinekasten en het staat bomvol. Er liggen kaartjes bij die nog op een typemachine geschreven zijn. Op sommige plekken waren ze het plafond aan het verven en daar hadden ze over de oude beelden, sarcofagen, en dergelijke slechts een plastic zeiltje gelegd! Zo’n zeiltje die je ook over je meubels legt als je gaat verven. Dat deed gewoon pijn in mijn hart:P De mummiekamers en de schatkamer van Toetanchamon waren in een modernere staat. Ze hadden zeker 20 mummies van oude koningen en koninginnen, en de meesten zagen er nog best wel vers uit! Ze hadden nog haar, en witte tanden, en mooie lange nagels… terwijl ze toch al 4000 jaar oud zijn. Er waren ook mummies van krokodillen, honden en zelfs van een geit. Het masker van Toet vond ik ook erg mooi. Ik wilde er nog een foto van kopen in de museumwinkel. Maar er bleek geen museumwinkel te bestaan. Althans, er zat wel een dikke oude man te dutten achter een bureautje met vergeelde ansichtkaarten. Maar daar zou ik geen museumwinkel willen noemen.

Na het museumbezoek gingen we samen wat eten vlakbij Tahrir. Daar was niets aan de hand, dus no worries. ’s Middags hadden we aan het instituut een lezing over de moderne geschiedenis van Cairo. ’S Avonds zijn Svenja en ik naar een legendarisch restaurant in Imbaba (een volkswijk van Cairo) geweest, genaamd ‘kibdat al-Prince’. Ik zal een foto toevoegen aan dit verslag, dan krijg je een sfeerimpressie. Ik ging vroeg slapen, want na slechts drie uur slaap was ik compleet gesloopt.

Vrijdagochtend namen Svenja en ik een taxi naar een ander deel van Imbaba. Daar wilden we de microbus naar Birqash (een dorp op 35 kilometer van de stad) nemen, waar een kamelenmarkt is. In Imbaba werden we telkens een andere kant opgestuurd voor de minibussen. De chauffeur heeft dus echt drie keer hetzelfde stuk gereden, wat me al niet echt vrolijk stemde aangezien de meter opliep. Plotseling zag ik in de achteruitkijkspiegel dat hij een pilletje nam en een vreemd geluid maakte. ‘This is –naam van een pilletje- it’s like hash’ zei hij. Gelukkig vonden we na dat moment de halte voor de minibussen zodat we deze taxi konden verlaten. De minibussen naar Birqash bleken alleen ’s morgens te rijden. We vonden echter wel een jongen van een jaar of vijfentwintig bereid om ons voor 30 pond in een privéminibusje daarheen te brengen. Dat was echt leuk, met z’n tweeën voorin, lekkere Arabische muziek aan, en rijden maar! Het busje was gammel, de stoelen waren versleten en de deur kon niet dicht, maar dat was dan ook wel weer charmant. We reden over hobbelige wegen, langs groene velden en stoffige dorpen. De chauffeur toeterde op de maat van de muziek en op de maat van de gaten in de weg. Zelfs als er niets is om voor te toeteren moet er hier toch getoeterd worden. Dat is een soort nationale tic. Op een gegeven moment kwamen allemaal pick-uptrucks met in de achterbak kamelen ons tegemoet rijden. De lange nekken staken boven de auto uit en keken je droog aan. Dat was een teken dat we in de buurt kwamen van de markt. Op het veld voor de markt lagen allemaal dode kamelen. Daar schrok ik wel van. Toen we de markt op reden werd het busje gestopt door mannen met stokken in hun handen. We moesten een ticket kopen. De chauffeur wachtte op ons, want hier kwamen geen andere taxi’s langs. Op de markt waren veel… kamelen. En ook veel mannen. De kamelen zagen er soms wel een beetje zielig uit, met strepen op hun rug en met hun voorpoot dubbel gebonden zodat ze niet weg konden rennen. Sommigen schreeuwden ook heel hard. Maar anderen zaten gewoon te relaxen in het zand met een stuk groen in hun bek. Ze werden van hot naar her gejaagd. Ik vind die kamelen wel mooie beesten. Helaas mochten we hier geen foto’s maken.

Na de kamelenmarkt vroegen we of de chauffeur ons nog een stukje verder wilde rijden, richting de dammen bij Qanatir. Dat vond hij prima. Hij sprak alleen Arabisch, dus het was een goede oefening. Onderweg hebben we nog een echtpaar opgepikt. Qanatir was prachtig. De Nijl was hier erg breed en de lucht en de straten waren naar mijn idee veel schoner. Lange bruggen strekten zich over de Nijl, en op deze bruggen stonden Victoriaanse bouwwerkjes. Deze plek is dan ook populair bij Egyptische families en jongeren. Ze brengen hier hun vrije vrijdag door met picknicken, voetballen of met het huren van een fiets of motor.

We liepen naar een eiland, waar we in een park gingen zetten. Daar werden we achtervolgd door een vervelende man die ons ‘Bebsi’, ‘Fanta’ en ‘Çay’ wilde verkopen. En ik wilde hem bijna een schoen naar zijn hoofd verkopen. In het park maakten we ook kennis met drie jongens die daarna zo’n twintig weeskinderen tevoorschijn haalden. Deze jongentjes kwamen zich een voor een voorstellen en keken ons met grote ogen aan. Omdat we wat te eten wilden halen liep een van de jongens, Ashur Said, met ons mee. Daarna gingen we met hem mee, omdat hij zijn ‘bike’ moest ophalen. Deze ‘bike’ stond bij het weeshuis. We namen er een tuktuk naartoe. We kregen een bliksemrondleiding in het weeshuis en zagen daarna dat deze ‘bike’ een motor was. We gingen met z’n drieën op de motor en scheurden langs de Nijl, terwijl Ashur naar al zijn vrienden toeterde. We kwamen zelfs nog langs een bruiloft, waar we het bruidspaar feliciteerden.

Uiteindelijk zette Ashur ons af bij een boot die naar Cairo ging. Die vertrok pas een uur later, maar we gingen wel alvast op het bovendek zitten. Daar werd het steeds drukker. Het was ongeveer 90% man, en zo ongeveer tussen de 20 en 25 jaar oud. We hadden behoorlijk wat sjans, wat pas enigszins indamde toen ik mijn hand met de gouden trouwring omhoog hield. Toen we bijna vertrokken ging de Arabische muziek aan en begonnen bijna alle mannen (maar ook enkele gesluierde vrouwen!) te dansen. Het was een waar volksfeest en heerlijk om mee te maken. Iedereen kon goed dansen en niemand schaamde zich er ook voor! De tocht duurde ongeveer anderhalf uur, en toen het begon te schemeren gingen de gekleurde gloeilampen boven de boot aan. Bij aankomst in Cairo vroegen drie jongens waar we mee hadden zitten praten of we mee ‘kosheri’ gingen eten in Downtown. Dat hebben we gedaan. We hebben nog een stuk langs de Nijl gelopen en voortdurend Arabisch gepraat. De jongens waarmee ik aan het praten was waren erg aardig en wisten dat ik ‘getrouwd’ was, maar de jongen die naast Svenja liep had hoop gevestigd op een date met haar. Hij heeft vandaag ook nog gebeld en gesmst, en Svenja heeft een poging gedaan om hem te laten geloven dat hij het verkeerde nummer heeft door in het Spaans terug te praten, maar ik vrees dat het niet gelukt is.

’S Avonds hebben we met Tjebbe, Jan Willem, Wladimir, Anna-Maria en Fien uit Amsterdam biertjes gedronken en shisha gerookt op het dakterras van een hotel, in de buurt van ons appartement. Al met al was het een bewogen dag. Vandaag hebben we niet zo veel gedaan. Er was een grote staking aangekondigd, dus we hadden gisteren voedsel en drinken gehamsterd, maar achteraf gezien was het een beetje geflopt. Bijna alles was gewoon open dus weinig mensen hadden zich wat van de oproep aangetrokken. Vandaag belde Ahmet, een Egyptenaar die ik gisteren had leren kennen. Hij was vandaag op Tahrir, maar er was niets aan de hand. Jammer voor de revolutionairen, maar ik vrees dat ze geen mensenmassa’s vergelijkbaar met vorig jaar meer op de been krijgen.

Dat was het voor vandaag, hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen, en ik hoor graag hoe het met jullie gaat! De prachtige foto’s die ik vandaag bij dit verslag plaats zijn gemaakt door Svenja! Alle credits voor de foto’s zijn voor haar! :)
Liefs, Anouk