Langs de Nijl

Hallo geliefde mensen,

Hopelijk kan ik jullie even, een paar minuutjes, laten wegdromen. Weg van de kou in Nederland, het gezeik over die verrekte Elfstedentocht en gladde straten en steegjes. Even meenemen naar Egypte, waar geen bevroren waterleidingen zijn en de treinen gewoon rijden (inshallah) en waar ik nu op een bankje zit aan de Nijl, waar zojuist een boot met roze verlichting en lichtgevende hartjes met keiharde Arabische muziek langskomt. Aan de overkant raast het verkeer genadeloos toeterend door, rechts van mij verbindt een brug Zamalek met het vasteland en achter mij zitten tientallen Egyptische mannen en vrouwen te genieten van ‘ahwa (koffie), çay (thee), gitaarmuziek en elkaars gezelschap. Oh ja, en bij mijn oor zoemt een mug en op mijn beeldscherm kruipen zeven vliegjes. Dat is helaas wat minder idyllisch. De Nijl is nou eenmaal niet de meest schone rivier.

Jullie zullen wel denken, die is hard aan het genieten van haar vakantie. Maar het is geen vakantie! We moeten hard werken en we hebben veel huiswerk. En soms heb ik echt even geen zin meer om de Arabische taal aan te horen, aangezien het zo vermoeiend is als je alles probeert te verstaan. Maar genieten doe ik wel! En zo veel mogelijk mooie dingen zien en doen naast studeren is ook zeker mijn bedoeling.

Afgelopen donderdag wilden we eigenlijk uitgaan, naar de Caïro Jazz Club, waar we al eerder waren geweest. Achteraf gezien best wel een stom en vervelend decadent idee, aangezien er net drie dagen van nationale rouw waren afgekondigd en er in een deel van de stad mensen stonden te vechten voor hun vrijheden en tegen het regime. De Club was dan ook gesloten. Samen met studenten uit Leiden en twee studenten uit Groningen zijn we daarom langs de ‘drinkies’ gegaan (het klinkt fout, maar het is gewoon een soort Gall&Gall, want in de supermarkten en dergelijke verkopen ze geen alcohol) en daarna naar het appartement van de Groningers. Daar hebben we eerst twintig minuten op de deur gebonkt en aangebeld, want degene die de enige sleutel had was binnen en was in een diepe slaap gevallen. Gelukkig hebben de Groningers twee appartementen tegenover elkaar, want ze zijn met z’n zessen. Daar konden we eerst even naar binnen. Een van de twee appartementen was zo ongelofelijk verschrikkelijk dat het gewoon lachwekkend was. Iemand moest gewoon in de woonkamer achter een soort van douchegordijn slapen en nog meer van dat soort belachelijke dingen. Dan prijs ik me toch wel weer gelukkig met ons appartement! (Ondanks dat we de boiler deze week al meermalen hebben ‘opgeblazen’, en er daardoor kortsluiting ontstaat en de lamp op Svenja’s kamer uitvalt. En dat de andere douche alleen óf te koud óf te warm water geeft. De muhandis (ingenieur) is bij ons kind aan huis!)

Vrijdag ben ik met Anna Maria en Fien, twee leuke meiden uit Amsterdam, naar de manege van Hylke geweest. Daar heb ik voor het eerst in mijn leven op een paard gezeten. Ik moet zeggen, op het begin stond ik doodsangsten uit. Zo’n anderhalve meter boven de grond… Maar het paard was heel lief en we hobbelden een beetje door de woestijn tot vlakbij piramides. Wat wel echt vervelend was, was dat Fien van haar paard is gevallen. Zij had een hengst gekregen, en die zijn schijnbaar wilder dan merries. En die begon echt kei hard te rennen! Waarschijnlijk heeft ze er alleen een kneuzing aan overgehouden, maar ook dat is behoorlijk pijnlijk. Voor de terugweg was het een beetje onduidelijk wat we zouden aantreffen in de stad, aangezien de berichten op het nieuws alles behalve voorspoedig waren. Gelukkig hebben we verder vrij weinig van de onrust meegekregen, maar ik had wel een beetje een naar gevoel.

Zaterdag hebben Svenja en ik eerst belachelijk lang uitgeslapen en daarna zijn we naar Islamitisch Caïro gegaan. Aangezien we vorige keer zo gek werden van alle mensen die ons nakeken en nariepen besloten we deze keer een hoofddoek te dragen, bij wijze van test. In de taxi deden we de hoofddoek op en de taxichauffeur vond dat het ons goed stond. En, alhamdullillah, we werden bijna niet lastiggevallen. Het was de geboortedag van de profeet, maar daar was vrij weinig van de merken. We zijn naar verschillende moskeeën gegaan en we hebben straatvoedsel gegeten. En we zijn bijna keihard afgezet.

Echt, wat een idioot. We zaten een soort van patatjes te eten (ja, we blijven Nederlanders) in een puntzak gemaakt van krantenpapier, toen er een kerel op ons af kwam en Engels tegen ons begon te praten. Hij zei allemaal van die standaard praatjes en daarna zei hij dat hij een mooie moskee kende. Die zou net om de hoek zijn. Wij bedankten hem vriendelijk en zeiden dat wij geen gids nodig hadden. Hij was helemaal verontwaardigd. Want hoe konden we nou denken dat alle Egyptenaren hetzelfde waren?! Dat iedereen een gids was en dat hij geld van ons zou willen?! Hij zweerde op God dat hij ons alleen maar een mooie plek wilde laten zien en dat hij trots was op zijn land en slechts zijn Engels wilde oefenen. Uiteindelijk geloofden we hem en volgden we hem naar de zogenaamde ‘blauwe moskee’. Die bleek helemaal niet om de hoek te zijn, maar toch zeker 10 minuten lopen. Door allerlei vieze straatjes en ik had geen idee waar we waren.

Bij aankomst bij de moskee wilde hij 20 pond van ons. Dat zou zogenaamd niet voor hem zijn, maar voor de ‘arme kinderen’ van de moskee. Toen ik zei dat ik dat niet zou geven bleef hij aandringen. ‘It’s not for me, it’s for the kids! Put it in the box! Don’t give it to me!’ Ik zei dat ik 2 pond in die box wilde doen, maar absoluut niet meer, en dat het onzin was dat een moskee geld zou kosten, aangezien het een godshuis is en aangezien dat in de Heilige Lonely Planet staat. Dat laatste zei ik niet, maar dat wist ik toevallig. Mokkend ging hij uiteindelijk weg. En wij hebben nog even rondgekeken in de moskee, die best wel mooi was! Ik was wel even teleurgesteld in de Egyptenaren…

Gisteren zijn Svenja en ik lid geworden van Sawi Cultural Wheel, waar ik dit nu ook zit te schrijven. Het is een soort cultureel centrum, onder een brug, waar regelmatig dingen georganiseerd worden maar waar je ook zomaar even kunt gaan zitten als je lid bent. Er zitten allerlei soorten mensen, en ook veel mensen die geen Engels praten. Zo ben ik nu zo’n twee uur bezig met dit stukje omdat er een jongen naast me zit die telkens Arabisch tegen me begint te praten en hij laat me allemaal filmpjes zien op zijn mobiel van nepgouden mummiebeeldjes waar hij schijnbaar erg trots op is (ik weet niet zo goed wat ik daarop moet zeggen:P). En hij heeft al 2 uur 10 paspoorten in zijn hand. Ik weet ook niet waarom. Achja, we zullen maar zeggen dat elk moment dat je met Arabisch bezig bent leerzaam is…

Wat betreft de revolutie en Port Said heb ik gisteren de antirevolutionaire kant gehoord van Amr. Hij zegt dat het voor hem alleen maar slecht heeft uitgepakt, aangezien hij connecties had met veel mensen die hogerop zaten. Hij vertelde dat het niet alleen op hoog niveau zo werkt, maar dat bij wijze van spreke de bawwab (conciërge) ook zo zijn dealtjes heeft die het leven gemakkelijker maken. Mede door deze sociale dealtjes (corruptie), die zo diep ingebakken zitten in de maatschappij, denk ik dat de weg naar democratie voor Egypte een lastige en zware weg kan worden. Hij geloofde ook niet dat het drama in Port Said geregisseerd was door het leger. Hij denkt dat een aantal relschoppers begonnen zijn en dat de rest een soort meelopers waren die ‘heet bloed’ hadden, en zin hadden om te rellen. Dat vond ik wel een beetje een sterk verhaal. Maar ik vind het altijd goed om beide kanten van het verhaal te horen. Je weet immers nooit wat de ultieme waarheid is, en misschien ligt deze wel in het midden. Wat blijft staan is dat het natuurlijk afschuwelijk is wat er is gebeurd, wat de waarheid ook is.

Dat was het weer voor vandaag. Veel sterkte met het weer en alle andere zaken. By the way, hier is het omstreeks 15 à 20 graden. Dus... als je op bezoek wilt komen: je bent (bijna) altijd welkom. Inmiddels ben ik begonnen met aftellen voor de komst van Thomas, want die komt over tien dagen!:D En ik mis hem behoorlijk erg!!!

Fijne avond en nacht, liefs, Anouk.