lessen, zwemmen, vlaggen

Hallo allemaal,
Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben meegekregen zijn gisterenavond zeker 74 mensen om het leven gekomen tijdens ongeregeldheden na de voetbalwedstrijd tussen Al-Masry en Al-Ahly (in Port Said). Direct na het geweld is de wedstrijd tussen Al-Ismailiya en Zamalek (in Caïro) geannuleerd. Uit woede hierover werden delen van het stadion in Caïro in brand gestoken. Toen ik dit nieuws gisteren hoorde zat ik met Amr thee te drinken op een terrasje, ik had toen nog geen idee van de omvang van de hele situatie. Even daarvoor had ik nog gezien hoe groepjes mannen gezellig samen naar deze wedstrijd zaten te kijken. Vandaag is de verbijstering groot en veel mensen zijn woedend op de militaire heersers. Veel Egyptenaren denken dat politie en militairen het drama hadden kunnen voorkomen. De woede over de gang van zaken richtte zich dan ook voornamelijk op de militairen (en niet op de hooligans) die in de ogen van veel Egyptenaren al dan niet opzettelijk faalden in het handhaven van de openbare orde. Tantawi heeft zijn leedwezen betuigd en er zijn drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Svenja en ik liepen daarnet richting Aguza (de wijk na de dichtstbijzijnde brug) en zagen dat veel mannen, al dan niet met vlaggen, de tegengestelde richting in liepen. Waarschijnlijk lopen zij via Zamalek naar het Tahrirplein, om daar hun ongenoegen te uiten. Vanuit het instituut zijn we geadviseerd om op Zamalek te blijven vandaag, en dat gaan we dan ook maar doen. Vanavond gaan we samen eten met drie mensen uit Leiden, die toevallig op de verdieping boven ons wonen, en misschien gaan we ook nog uit.

Inmiddels heb ik de eerste lesweek aan het instituut er op zitten. De meeste lessen worden voornamelijk in het Arabisch gegeven (soms een beetje Engels, als we het echt niet begrijpen). Ik versta het veel beter dan ik had verwacht en ik vind dat we erg goede docenten hebben. We zijn voornamelijk met de taal bezig, maar het materiaal wat we gebruiken richt zich voornamelijk op de Egyptische revolutie. Ik heb best wel heftige verhalen gehoord over de revolutie. Daar ga ik nu verder maar niet op in, maar het is niet niets in ieder geval. Het is ook wel duidelijk dat je nog niet de helft mee hebt gekregen in Nederland, en dat sommige dingen erg anders in elkaar steken als wat wij denken.

Zondag hadden we kennismakingsdag, we kregen ‘praktische informatie’ over het leven in Caïro (een soort omgaan met Egyptenaren voor dummies) en we maakten, verdeeld in groepjes, een soort verkenningstocht door de stad. Onderweg zijn we nog één van onze teamgenootjes kwijtgeraakt in de metro. Svenja, Lisa en ik gingen namelijk in de speciale vrouwencoupé en Omar moest in de mannencoupe. Eenmaal aangekomen was Omar nergens meer te bekennen. Gelukkig hebben we hem later wel teruggevonden.

Maandagmiddag ben ik met Amr gaan zwemmen in de wijk Ma’adi. Hij had gezegd dat ik goedkoop naar binnen kon komen aangezien hij lid is van die sportclub. Ik wilde eigenlijk lid worden van een sportclub, maar aan buitenlanders vragen ze echt astronomische bedragen (en dan heb ik het echt over duizend(en) euro’s). Om hier te komen moest ik eerst de taxi nemen (met een chauffeur die echt eng op Muammar Kadhaffi leek, inclusief excentrieke kledij!) en daarna de metro. Daar stond ik dan, in een zee van gekleurde hoofddoekjes (want ik was groter dan iedereen, dus ik zag alleen hoofddoekjes). Onderweg reed de metro door wijken die me echt bijzonder triest maakten, met veel zooi en onafgebouwde gebouwen. Ma’adi was daarentegen echt een ‘degelijke’ wijk, vergelijkbaar met Zamalek. Het sportcentrum waar we gingen zwemmen was echt mooi! Er was een atletiekbaan, tennisbaan, voetbalvelden, squashbanen en maar liefst drie zwembaden. En dat allemaal in de openlucht. Er woedde een kleine zandstorm, maar de temperatuur was lekker en het badwater was ook goed. Er zwommen maar drie mannen in het bad, en verder was het helemaal leeg. Hier heb ik een klein uurtje gezwommen en dat was echt relax. Er was nog wel even een discussie voor ik naar binnen mocht, want aangezien ik volgens de entreeman geen Arabischsprekend persoon was moest ik eigenlijk meer geld betalen. Maar toen ik in het Arabisch zei dat ik wel Arabisch sprak was hij mooi uitgeluld!

’s Avonds ging ik met een aantal mensen naar de opera ‘Aida’. Ik kwam direct uit het zwembad naar het ‘Cairo Opera House’ en ik voelde me echt behoorlijk ‘underdressed’. Iedereen zag er zo chique uit! Dit was denk ik echt een uitstapje voor de Egyptisch elite (hoewel een kaartje omgerekend maar 10 euro kostte). Gelukkig mocht ik wel naar binnen met m’n jeans. Die avond ben ik er achter gekomen dat ik geen operaliefhebster ben. Ik vond de kostuums en het decor erg mooi, maar de zang begon me op een bepaald moment behoorlijk te irriteren. Het werd gezongen in het Italiaans, ondertiteld in het Arabisch en de programmaboekjes waren op, dus ik kon er niet zo veel van volgen.

Oh ja, een grappig moment wat ik jullie niet wil onthouden: Een vrouw in niqab verloor haar slipper en ze was echt een paar minuten bezig om hem te zoeken, terwijl die gewoon voor haar neus lag. Best wel lullig eigenlijk… maar het zag er echt grappig en onhandig uit. Je had er bij moeten zijn. Dus ik geloof het voortaan niet meer als iemand met een niqab zegt dat ze alles prima kan zien. ;)

Wel, verder heb ik nog wel meer gedaan hoor, maar ik vind het wel weer genoeg voor vandaag. Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen hier, als persoonlijk correspondent uit Caïro;)

Heel veel liefs,
Anouk