buiten

Hallo allemaal

Vandaag had ik het idee dat ik een beetje begin te wennen aan Caïro, de gekste stad waar ik ooit ben geweest. Het drukke verkeer, de maffe toestanden, de chaos en de manier van dingen (creatief) oplossen… ik begin er de lol van in te zien geloof ik. En daar ben ik blij om, dat ik het een beetje los kan laten dat alles hier nu eenmaal anders gaat en anders is dan thuis (hoewel sommige dingen denk ik nooit zullen wennen).

Gisteren zijn Svenja en ik naar een paardenfokkerij/manege aan de rand van Cairo, aan de woestijn, geweest. Een studiegenootje, Hylke, is hier mede-eigenaar van en had ons uitgenodigd. Mede omdat er protesten en protestmarsen voorspeld waren leek het ons fijn om even de stad uit te gaan. Hylke en haar vriend haalden ons thuis op, en door het drukke verkeer baanden we ons een weg richting het platteland. We reden door verschillende kleine dorpjes aan de rand van de stad waar mensen werkelijk tussen het vuilnis leefden. Deze mensen behoren tot de onderklasse van de maatschappij en halen het vuilnis van de stad op. Het stonk er best wel erg, maar het zag er niet uit als een echte sloppenwijk. Het vrijdagmiddaggebed was bezig en overal zag je mensen op straat bidden. Ik vond het echt mooi om te zien dat hiervoor niet perse een mooie moskee of een mooie omgeving nodig is: mensen verzamelen zich soms gewoon in kleine zijstraatjes en bidden daar met z’n allen op kleedjes. Dat zoiets zo’n indruk kan maken, alle mensen maken dezelfde bewegingen op hetzelfde moment en ze laten de drukke omgeving gewoon even voor wat het is.

Uitgerekend op één kilometer van de manege kwamen we vast te staan in een file, op een soort landbouwweggetje. Ook dit was een hele belevenis en erg amusant. Er was een begrafenis bezig en mensen hadden hun auto’s gewoon random ergens geparkeerd. Toen er eenmaal een file was ontstaan werd het alsmaar erger omdat mensen elkaar probeerden in te halen (en daarbij ook de andere weghelft versperden). Auto’s, tractoren, tuktuks, ezelwagentjes, fietsers, brommers en alles wat er tussenin zit stond vast en al gauw begonnen allerlei mannen met het nodige geschreeuw en gevloek het verkeer te regelen. Na een half uur was de file min of meer opgelost, echt een wonder hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen.

De manege was een prachtige plek, met veel (palm)bomen en natuurlijk veel paarden. Nou vind ik paarden een beetje eng, maar er was ook een hond met acht puppies en er waren twee duiven. En er was een poort, en als je daar doorheen ging kwam je in de woestijn. Svenja en ik zijn een stukje de woestijn in gelopen en vanaf een heuveltje zag je als je de ene kant op keek de bekende piramides van Giza, en als je de andere kant op keek zag je nog drie piramides. We hebben daar ’s avonds bij het kampvuur echt Arabisch eten gegeten en na het eten bracht Hylke ons naar huis. Om 21.00 uur hadden we afgesproken met drie studenten uit Amsterdam en de Caïreense studenten Amr en Abdu. We zijn met z’n allen naar een of ander vaag hotel gegaan waar ze een supermooi dakterras hadden. Er waren ook nog andere mensen uit onder andere Amerika, Engeland en Italië die Abdu en Amr kenden. Uiteindelijk zijn we met z’n allen uitgegaan in de ‘Caïro Jazz Club’ (Niels, Rachèl en Daphne: volgens mij hadden jullie ons deze club ook aangeraden, toch?), wat echt heel gezellig was. Ik vind het leuk dat we Egyptische vrienden gemaakt hebben en onze medestudenten al een beetje hebben leren kennen.

Vanochtend ben ik om mijn lieve vriendje te zien vroeg opgestaan om te skypen, en daarna ben ik weer in bed gedoken. Rond 14:00 uur werd ik wakker en de rest van de dag hebben we een beetje rondgehangen op Zamalek. Amr vroeg vanavond of ik meeging om koffie te drinken bij een tentje hier om de hoek. Ik wist eerst niet zo goed of ik dat wel moest doen, aangezien ik bang was dat hij me daarmee probeerde te versieren of iets dergelijks, waar ik duidelijk niet op zit te wachten. Je weet niet hoe het in deze cultuur werkt, maar natuurlijk wil ik ook gewoon Egyptische vrienden maken dus me niet meteen laten afschrikken om met Egyptische mannen te praten (aangezien je op straat en in het dagelijks leven niet snel in contact komt met vrouwen). Ik heb hem dan ook goed duidelijk gemaakt dat ik super verliefd ben op Thomas en dat hij niet moest denken dat hij kans maakte (ik had al eerder verteld over Thomas, maar ik wilde het gewoon nogmaals benadrukken). Gelukkig had hij helemaal niet zulke bedoelingen en was hij ook verontwaardigd dat ik zoiets meteen dacht. In zijn kringen was het ook normaal om vriendschappen te hebben met vrouwen. Daarbij helpt het denk ik ook wel dat deze jongens studeren aan de universiteit van Caïro (en ook opgeleide ouders hebben) en veel in contact komen met westerlingen door hun werk. Nadeel hiervan is dan weer wel dat je niet zo veel Arabisch met hen praat, omdat ze erg goed Engels spreken. Maar ja, de gesprekken zouden anders in het Egyptisch toch nog niet verder gaan als ‘hoe gaat het?’, ‘Waar is de bibliotheek?’ of ‘De Egyptisch delegatie bezoekt Damascus’ of zoiets. We hebben heel leuk gepraat over allerlei dingen zoals het leven in Egypte en ik heb hele spannende verhalen gehoord over de revolutie.

Morgen is de kennismakingsdag op het instituut. We gaan dan ook naar de Nederlandse ambassade. Ik ben erg benieuwd naar mijn medestudenten en het programma en ik denk dat ik het ook wel fijn vind om wat structuur te hebben in mijn dagen hier. Nou, welterusten en tot snel!