Islamitisch Cairo, Kapotte dingen, Brand

Hallo allemaal,
Ik leef nog! Gisteren (25 januari) was de verjaardag van de revolutie hier in Cairo. Precies een jaar geleden begon hier de Egyptische revolutie. Er was veel onrust voorspeld. Als voorzorgsmaatregel moesten we voor ongeveer 3 dagen voedsel kopen (voor als de winkels dicht bleven), ongeveer 1000 pond opnemen en het liefst op Zamalek blijven (want er werden grote verkeersproblemen verwacht). Achteraf gezien bleef het gisteren erg rustig in de wijk. Rustiger dan normaal; sommige winkeltjes waren gesloten, er reden minder auto’s (en dus minder getoeter) en veel mensen waren thuis hun balkon of stoepje aan het schoonvegen. Het was dus best wel saai. In ons appartement hebben we bijna de hele dag Al-Jazeera en CNN Arab aangehouden, vanwaar we de situatie op het Tahrirplein in de gaten hielden (hemelsbreed zo’n 3 kilometer hier vandaan). Ook hebben we weer tevergeefs gewacht op een mannetje die (‘inshallah’ – als god het wil) ons internet zou komen maken en een reparateur voor de wc.

God wil blijkbaar dat we niet op internet kunnen, kleine en grote boodschappen achterlaten op een lekkende (lees: grof overstromende) wc en douchen met koud water (en zonder douchekop en douchegordijn en met een zeikstraaltje), want sinds vanochtend hebben we ook geen warm water meer. Ik word er behoorlijk chagrijnig en gek van. We wilden vandaag nog naar Koptisch Caïro, maar aangezien er ‘elk moment’ een monteur kan komen voor ofwel het internet -we zijn al drie keer naar beneden geweest: de eerste keer zou hij over een uur komen, de tweede keer zou hij over een uur komen, de derde keer zou hij over een uur komen (ja, echt over een uur precies!)- ofwel de badkamer worden we vandaag weer min of meer gedwongen om thuis te blijven. Uit pure wanhoop (tenminste, zo voelt het voor mij een beetje) hebben we vandaag onze lakens gewassen (met de hand, want de wasmachine doet het ook niet). Die lakens mochten we eigenlijk niet gebruiken van de ‘huisbaas’ maar daar hebben we op dit moment geen boodschap meer aan. Alles werkt hier zo ineffectief en volgens mij hebben vrij weinig mensen echt praktische vaardigheden. Geen wonder dat de hele economie op z’n gat ligt. Sorry hoor, normaal ben ik niet zo’n zeurkous, maar wie kan dit nou bedenken, dat werkelijk bijna niets werkt zoals het hoort en niemand op de tijd komt die we afspreken (of zelfs helemaal niet komt)!

Gelukkig hebben we de afgelopen dagen nog wel een klein beetje kunnen zien van de rest van de stad. Dinsdag hebben we een bezoek gebracht aan Islamitisch Cairo. Op de heenweg kwam er een bizar toeval op ons pad. De taxichauffeur die we aanhielden kende ons al, omdat wij enkele dagen daarvoor met zijn vrienden hadden staan praten (Abdu en Amur, de makelaars waar ik al eerder over vertelde) toen hij langskwam. En dat in een stad met zo’n 20 miljoen inwoners!

Met haar smalle straten, moskeeën, indringende geuren en traditioneel geklede bewoners deed Islamitisch Cairo denken aan het clichébeeld wat men van het Midden-Oosten heeft. Een beetje zoals de fata-morgana in de Efteling maar dan net iets anders ;). We waren op een enkeling na de enige westerlingen die hier rondliepen en werden dan ook voortdurend nageroepen – zowel in het Arabisch als in het Engels – en mensen probeerden onze aandacht te trekken door ‘pspspspspspsssss’-geluidjes te maken. In deze wijk was het echt enorm druk, overal liepen mensen en reed verkeer (zelfs in de smalste straatjes reden een soort smalle minivrachtwagentjes). Er stonden veel kraampjes en er waren veel kleine winkeltjes. Ik denk dat je daar echt alles kunt kopen wat je wilt. Van kleding, tot meubilair (wansmaak) en allerhande soorten voedsel. We wilden bulgur (een soort couscous) kopen in een druk kruidenierswinkeltje, maar omdat ons Arabisch toch nog niet zo verfijnd is kochten we bijna per ongeluk 1 kilo sesamzaad (van veraf zag het er uit als bulgur!). Gelukkig kwam ik er net op tijd achter dat het sesamzaad (Simsim) was door het herinneren van een zin uit een vertaling die we ooit moesten maken van ‘Ali Baba en de veertig Rovers’, waar men op een gegeven moment zegt ‘Iftah ya Simsim’ (‘Sesam open u’). Want wat me met een kilo sesamzaad hadden moeten maken dat weet ik ook niet… Svenja en ik hebben er hartelijk om gelachen.

- 4 uur later -

Toen ik bezig was met het schrijven van bovenstaande tekst rook ik plotseling een sterke vuurlucht. Toen ik uit het raam keek zag ik veel rook en allemaal mensen op hun balkons die naar de zijkant van het gebouw keken. Ik schrok me rot, het leek net alsof er in onze flat brand was uitgebroken! Svenja was toevallig net weg om een blokje om te lopen en ik zat te wachten op de man van de internetaansluiting. Ik heb snel de sleutels gepakt en ben via de trap naar beneden gelopen (vanaf de 11e verdieping). Beneden stond de bawwab en hij zei ‘funduq Flamingo’ (Hotel Flamingo). Hotel Flamingo ligt naast ons complex en vanaf de entree van het appartement zag je dat er zwarte rook uit de ramen van het hotel sloeg en dat er uit sommige ramen mensen hingen met doekjes. Gelukkig was de brandweer al gearriveerd en werd er van binnenuit geblust (waardoor de helft van de ramptoeristen een flinke plens water over zich heen kreeg, haha). Ik ga er dan ook vanuit dat alle mensen veilig naar buiten zijn gekomen. Ongeveer een uurtje geleden waren ze de stoep voor het hotel aan het vegen en zag je dat in ieder geval één kamer van het hotel volledig verwoest was en dat de rook ook een zwart spoor naar boven had getrokken.

Een beetje in shock liep ik terug naar de bawwab, waar net de internet-man aankwam. Ze keken naar hotel Flamingo en maakten een gebaar dat we naar boven konden gaan voor de internetverbinding. Er was volgens hen ‘Mish Mushkila’ (geen probleem):P. De internetman had een enorme boor mee en daarmee maakte hij een gat in de buitenmuur en daardoor deed hij een internetsnoer, die hij helemaal naar beneden liet gaan (vanaf de 11e verdieping hè:P) terwijl hij gevaarlijk uit het raam hing. Dus die hangt nu gewoon via de buitenkant van het gebouw naar beneden te bungelen en is daar ergens aangesloten op een modem denk ik. Zo makkelijk is het, we hebben nu internet.

Het is nu 19:30 in Caïro. We zijn net de brug overgestoken en hebben in de wijk Aguza 4 heerlijke broodjes falafel en 2 broodjes met een soort eimengsel gekocht als avondeten. We hadden er eerst maar 2, maar omdat het zo lekker was zijn we weer teruggegaan om nog 4 broodjes te kopen. Dat vonden ze wel leuk volgens mij. Nu zijn we net weer terug in het appartement, want als god het wil (inshallah) komt er tussen 19:00 uur en 20:00 uur iemand (een ‘muhandis’, letterlijk vertaald ‘ingenieur’ – maar iedereen noemt zichzelf zo) die de wc en douche komt maken. Daarna gaan we waarschijnlijk wat drinken met Hylke, een studiegenoot die mede-eigenaar is van een paardenfokkerij in een andere wijk van Caïro. Zij komt ons ophalen met haar auto.

Leuk dat jullie mijn verslag gelezen hebben! Inshallah komt er bukra (morgen) weer een nieuwe;) Heel veel liefs uit Caïro.