Appartement, Chaos, Piramides

Inmiddels hebben Svenja en ik een appartement gevonden. Vraag me niet meer hoe, ik weet echt niet meer hoe we nu bij die makelaar terecht kwamen via wie we nu een appartement hebben. Gisteren hebben we onze koffers gepakt en een taxi gepakt naar ons nieuwe adres. Hoewel het maar een kwartiertje lopen is naar het instituut was het geen doen om met een grote koffer al lopend naar ons nieuwe appartement te gaan, gezien de staat van de (ontbrekende) stoepen en het razende verkeer. Tot onze schrik bond de taxichauffeur onze koffers op de auto met slechts één elastiek (zo’n elastiek waarmee je als brugklasser je rugzak op de bagagedrager bindt). Gelukkig zijn ze heel aangekomen.

Zaterdag hebben we dit appartement bezocht en besloten het contract te tekenen. We waren toen met een makelaar (Ashraf) en in het appartement zaten twee vrouwen, een baby, een oude man met een bidplek op zijn hoofd (echt respectvol, hij heeft dus zo vaak met z’n voorhoofd het bidkleedje geraakt dat hij een zwarte vlek op zijn hoofd heeft!) en een jongere man in een galabiyya. Wie die twee vrouwen en die baby waren weet ik niet, maar ze toonden ons het appartement. De mannen waren familie en de jongste is de ‘bawwab’, een soort conciërge/bewaker van dit gebouw. Het appartement is behoorlijk ruim en ingericht met verschrikkelijk kitscherige meubels. Er zijn twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken, een woonkamer en een balkon. Het ligt op de 11e verdieping vlak langs de Nijl en vanuit mijn slaapkamer heb je een mooi uitzicht over Zamalek. De ‘bawwab’ zou ons ‘bukra’ (morgen) nog servies geven, maar daar hebben we tot op vandaag nog niets van gezien.

Dat is les 1 in Egypte. Als iemand ‘Bukra’ zegt, dan resulteert dat bijna altijd in zeuren. Ashraf zei zaterdag ook dat hij ‘Bukra’ een nieuw slot in het appartement kwam zetten. Zondag kwam hij bijna een uur na onze afspraak aanzetten met een slot. Toen hij het gemonteerd had en ons alle sleutels gaf begon de ‘bawwab’ te protesteren; hij wilde graag ook een sleutel. Die heeft hij niet gekregen, helaas voor hem. Onze eerste avond in het appartement zijn we vooral bezig geweest met schoonmaken. Veel dingen waren gewoon te smerig om aan te raken. Ook hebben we per ongeluk de wc kapot gemaakt in een poging hem te repareren. Hij bleef namelijk maar doorspoelen en toen we de spoelbak openden om een beetje te friemelen om het te verhelpen schoot een soort dopje eraf waardoor er een flinke straal water naast de wc spoot die we ook niet meer dicht kregen. Wanhopig ging ik op zoek naar de hoofdkraan om dit waterballet te beëindigen, maar ik had eerst de verkeerde kraan te pakken, van een soort mini-douche naast de wc (om je billen mee af te spoelen), dus die begon heel mijn kleren nat te sproeien. Uiteindelijk hebben we de hoofdkraan dichtgedraaid. Echter, dan kan je dus ook niet douchen. Dus we gingen de ‘oude man met de bidplek’ halen om het probleem te verhelpen. Ik had een schroevendraaier in de badkamer gelegd (voor het geval ik hem nog kon gebruiken om de wc te repareren) en de oude man dacht dat ik daarmee de wc had gemold. Mijn Arabisch was nog niet zo goed dat ik kon vertellen dat ik niets gedaan had met die schroevendraaier. Lachend nam hij de schroevendraaier mee en hij vertrok, zeggende dat het probleem ‘Bukra’ opgelost zou worden…

Vanochtend hebben we voor het douchen de hoofdkraan weer open gedraaid en een kleine overstroming op de koop toe genomen (er zit een afvoerputje in de badkamer). Op de andere badkamer is geen warm water dus daar konden we ook niet douchen. Wel, genoeg over de badkamer. Er zijn nog genoeg andere gebreken in dit huisje, maar Svenja en ik zijn voornamelijk blij dat we een dak boven ons hoofd hebben en een bed om in te slapen. En het laat ons maar weer eens herinneren hoe goed we het in Nederland hebben (hoe cliché dat ook klinkt).

Vandaag zijn we naar de piramides van Gizeh gegaan met een taxi. Onderweg kwamen we door erg armoedige wijken, waar veel huizen nog niet afgebouwd waren (de funderingen staken er nog bovenuit, voor het geval men er later nog een verdieping op wil bouwen). Je kunt de piramides al op een afstand zien liggen, met op de voorgrond deze wijken. Bij Gizeh werd de auto staande gehouden door een opdringerig mannetje die ons een kamelenrit of whatever naar boven wilde aansmeren. Met veel moeite schudden we dit mannetje – en nog veel andere mannetjes- van ons af. Bij de entree moest je een ticket kopen. Er waren drie loketten met drie mannetjes. We begonnen links, die had er geen zin in en wees naar zijn collega rechts van hem. Die had er ook geen zin in en ging wat anders doen. De derde pakte zijn boterham en liep weg. Tja… Uiteindelijk hebben we wel een kaartje kunnen kopen hoor! De piramides waren erg indrukwekkend, evenals de ligging tussen een enorme stad aan de ene kant en een eindeloze woestijn aan de andere kant. Er waren echt bizar weinig (westerse) toeristen, en volgens mij waren de kamelenrijders en paardrijders behoorlijk gefrustreerd, want ze wilden ons zelfs voor 10 pond (nog geen 1,50 euro) een rit aanbieden. Toen Svenja en ik even aan het lunchen waren kwam er een aantal Egyptische pubers bij ons staan. Ze werden enorm enthousiast toen bleek dat we Arabisch én Engels konden. Ze wilden met ons op de foto, ze wilden onze nummers en e-mailadressen (die we natuurlijk niet gegeven hebben), ik kreeg een blikje fanta, ze wilden souvenirs voor ons kopen en Svenja heeft zelfs een heuse liefdesserenade aan moeten horen, het was hilarisch om te zien en horen (maar het was erg serieus bedoeld).

Toen Svenja een kamelenritje van een half uur door de woestijn ging maken ben ik naar de Sfinx gegaan. Daar stond een soort stenen muurtje omheen, aangezien je een apart kaartje moet kopen om op het terrein van de Sfinx te komen. Echter, ik zag iemand er overheen klimmen en dat wilde ik ook wel proberen. Dus ik liep er op af, maar zag toen twee politieagenten aan de andere kant van het hek staan. ‘Toch maar niet’ dacht ik en ik draaide me weer om. Echter, ik werd teruggeroepen door de politieagenten en ze hielpen me om over het muurtje te klimmen. Dus, de agenten die moeten zorgen dat er geen mensen illegaal de Sfinx bezoeken lieten mij illegaal de Sfinx bezoeken… Zolang ze de rest van de tijd maar wel gewoon hun werk doen. ;) Op de terugweg heb ik mijn eerste botsing in Egypte gezien; een geparkeerde auto (op de snelweg:P) werd langs de hele zijkant geschuurd door een passerende auto. Het maakte best wel veel herrie en het ging echt met een hele trage snelheid, want er was een file. Dat maakte dat het er erg dom uit zag en best wel grappig. De chauffeur zag het ook en we barstten tegelijk in lachen uit. Achja, je moest er bij zijn.

Verder zijn we een paar dagen geleden ook al even op Midan al-Tahrir geweest. Daar was niet zo heel erg veel te zien, behalve dat een groot deel van het plein afgezet was en er veel auto’s overheen reden. Nou, dat was het weer voor vandaag. Ik heb nog veel meer gezien maar ik ben nu echt moe, en anders wordt het ook zo langdradig. Welterusten allemaal!