Eerste dag in Egypte

Voor het slapengaan nog even een bericht uit Caïro. Gisterenmiddag heb ik afscheid genomen van mijn ouders, broertje en Thomas op Schiphol. Dat viel me zwaar, ik voel me een beetje ontheemd. Het ene moment zit je in je eigen huisje, tegen diegene waarvan je houdt aan, en het andere moment ben je een klein stipje, een minimaal onderdeel, in een wereldstad met zo’n 18 miljoen inwoners.

We vlogen met een rechtstreekse vlucht van KLM. Slechts de helft van de plaatsen in het vliegtuig was bezet. Toen de daling werd ingezet zag je een eindeloze zee van lichtjes, we vlogen minimaal een kwartier over het enorme Caïro. Bij aankomst moesten we eerst een sticker halen bij een nors mannetje in een bankkantoor. Vervolgens moesten we deze sticker samen met ons paspoort afgeven bij de douane en deze man passeerde de documenten met één vloeiende beweging naar zijn collega aan het uiteinde van het kantoortje. Alles was goed, we mochten door. Buiten kwam Hassan, de chauffeur van het instituut, haastig op ons afgerend.

De eerste drie nachten slapen we op het Nederlands Vlaams Instituut Caïro. Hassan liet ons binnen in het gastenverblijf. Svenja en ik delen een kamertje met twee eenpersoons bedden met deuren die uitkomen op het dakterras. Omdat we honger hadden gingen we naar een pizzatentje. Het was al laat, rond 23:30, en we werden flink nagekeken door mensen op straat. Ik vond de sfeer een beetje bedreigend, aangezien er alleen maar mannen waren en omdat sommige mannen een geweer droegen omdat ze een gebouw aan het bewaken waren. Ook het instituut wordt bewaakt (door een bejaarde man die je als je weer naar binnen wilt door het hek wakker moet roepen) dus daar hoeft niemand zich zorgen over te maken.

Toen ik vanochtend de luiken voor de deuren opende kon ik pas echt zien waar ik was. Een aangename temperatuur vulde de kamer en het uitzicht is zeer divers. Je ziet veel bomen, veel gebouwen in verschillende stijlen en je hoort de muezzins als een soort achtergrondmuziekje. Vandaag was het vrijdag, de dag die veel moslims gedeeltelijk in de moskee doorbrengen en wanneer ze vrij zijn. Het was dus niet zo druk op straat. We zijn een stuk langs de Nijl gelopen en we hebben een Egyptische simkaart gekocht. Ook zijn we begonnen met het zoeken van appartementen. Dat is een hele vermoeiende onderneming.

Van het instituut hebben we een lijstje gekregen met enkele mensen die we konden bellen of ze appartementen beschikbaar hadden. We besloten een mevrouw te bellen. Zij zal ons morgen terugbellen. Ook belden me een man. Toen hij opnam werden we weer doorgeschakeld naar een andere man. En we spraken met hem af om op een kruising van twee straten te meeten om een appartement te bekijken. Op die straathoek stonden drie jongens, een Engelsman, een Colombiaan en een halve Spanjaard. En met hen gingen we naar de 16e verdieping van een gebouw (met werkelijk een fantastisch maar ook bijzonder angstaanjagend hoog uitzicht). Zij hadden nog slechts één kamer vrij, dus dat was niets. Maar daar brachten ze ons in contact met Amur en Tío Abdul. Twee aardige studenten die geld verdienden als een soort makelaar. Ze waren helemaal niet opdringerig en wilden dat we rustig nadachten over de appartementen die we bezochten. Zij bemiddelen met de Bawabs (soort bewakers van een gebouw) om kamers. We hebben drie appartementen bekeken in de wijk Zamalek. Twee waren erg mooi (inclusief kitsch inrichting), maar helaas willen de meeste eigenaars ze voor minimaal 6 maanden verhuren. Amur en Abdul hadden wel ‘speciale constructies’ om dit probleem te omzeilen, maar dat moeten we nog maar even zien. Morgen gaan we weer verder kijken, waarschijnlijk ook weer met Amur en Abdul. We hebben al wel gemerkt dat er vrij weinig mogelijkheden zijn om goedkope woningen in Zamalek te vinden (de wijk waar we wegens veiligheidsmaatregelen moeten wonen).

We zijn dus echt van hot naar her gereden door het Egyptische verkeer en uiteindelijk hebben we nog koffie en thee gedronken vlak langs de Nijl. Nog iets over het Egyptische verkeer: dat is echt te dol :P. Je hebt niet echt lijnen en iedereen rijdt dus kriskras door elkaar en door te seinen met je lampen of door te toeteren laat je merken dat je ergens langs wilt. En de busdeuren staan open, dus als je er in of er uit wilt dan stopt de bus niet, maar vermindert deze vaart en dan kan je er uit springen. En parkeren doet iedereen ook overal. Je hebt wel verkeersregelaars en parkeermannetjes maar die staan ook voornamelijk te koekeloeren. Het is hier inmiddels bijna twee uur ’s nachts, maar het blijft wel gezellig want Svenja heeft een Ukulele mee en verzorgt dus een heerlijk achtergrondmuziekje. Ik ga nu slapen, tot de volgende keer!